Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1907, Síða 47

sinnar. En aðallega var það þó tvent, er mest studdi
að þessu, annars vegar persónulegir mannkostir kon-
Un^s, réttsýni, drengskapur, ljúfmenska og yfirlætis-
leysi, og hins vegar hin fágæta kynsæld hans, sem brá
yóma yfir liina lillu þjóð. Og þegar leið að kvöldi
hans mátti með sanpi segja, að ekki eingöngu
hvert mannsbarn þjóðarinnar, heldur og öll Norður-
álfan liti með virðingu og trausti upp til hins aldur-
hmgna hreinlundaða göfugmennis og guðhrædda
mannvinar, og sæi fagurlega staðfestan í öllu líti hans
sannleika liinna konunglegu einkunnarorða hans:
»Með guði fyrir æru og rétt«. —
Þótt sorg og raunir gengju ekki fram hjá dyrum
hins góða konungs, verður hann þó að teljast yfirleitt
'ánsniaður mikill. Sama árið sem liann tók ríki sjálf-
Ur> en þó nokkru áður, naut liann þeirrar gleði, að
sJá Vilhjálm (Georg) son sinn kjörinn konung hinn-
ar fornfrægu, grísku þjóðar og Alexöndru dóttur sína
Sanga að eiga konungsefni Breta (Játvarð VII. sem
nu er). þrem árum seinna giftist næstelzta dóttirin,
öagmar, hinu russneska keisaraefni (Alexander III.
sem síðar varð, f 1894). Er alkunnugt hvílíkrar
gleði hin öldruðu konungshjón árlega nutu af heim-
sókn þessara barna sinna, tengdabarna og barna-barna
á Fredensborgar-höll, og hversu þau sjálf yngdust upp i
Ungra hóp. F.n af mörgum fagnaðarstundum i lifi
konungs verður hin siðasta að teljast ekki ininst. cr
hann á næstliðnu hausti kvaddi sonarson sinn, Karl
Friðriksson, er hann fór alfarinn úr landi, til þess að
taka konungdóm í Noregi sem Hákon VII. Orðin,
sem liinn háaldraði öðlingur ávarpaði sonarson sinn
Við það tækil; ■: i, báru þess augljósan vott, að þar
talaði maður, sem ekki hafði til ónýtis gengið í skóla
hfsins.
Konungur liafði lengst æli sinnar verið mjög
heilsugóður og gegndi furðu hve vcl hann bar elli-
árin. það var eiginlega ekki fyr en eftir lát Lovísu
(35)