Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1907, Side 79

Vandfarið er milli vantrausts og oftrausts.
Vandratað er meðalhófið.
Van og of fær sjaldan lof.
Varastu fall i ljúfri lukku.
Varastu pann sem elskar meira þitt en þig.
Veður ræður akri en vit syni.
Verður á fyrir varamönnum.
Vertu lastvar, þá lasta þig færri.
Vertu meiri á borði en i orði.
Vex vilji þá vel gengur.
Við lítið má bjargast, en ei við ekkert.
Vinargjöf skal virða og vel hirða.
Vinna verður keypt en dygðin aldrei.
Von er vakandi manns draumur.
Væg fy rir vinum og verri manni.
Væri lög eigi i landi, hefði hver það hann næði.
Yðjuleysi er móðir margs ills.
Yzt við dyr skal óboðinn sitja.
I*egar konan er drukkin er kossinn falur.
Þegar vínið fer inn, gengur vitið út.
Þaðan er góðs von, sem gott er fyrir.
Það er annað að þykjast, en annað að vera.
Það er ekki alt lofsvert, sem heímslcir hæla.
Það er ekki minni vandi að gæta fengins fjár en alla þess.
Það er ekki sinna, sem á þarf að minna.
Það er frétta fljótast, sem í frásögum er Ijótast.
Það er liollast, sem heima gefst.
Það er sárast, sem á sjálfum liggur.
Það er strax verja, að ljúga og sverja.
Það er stutt hrú milli klókinda og lymsku.
Það er tungunni tamast, sem hjartanu er kærast.
Það er vinur sem til vamms segir.
Það mæli ég sem aðrir mæla.
Það sem góðum er gagnlegt, verður oft illum skaðlegt.
Það sem lengi er að vaxa, er lengi að hrörna.
Það sjá augu sem nefinu er næst.
Það skyldi hver svo, sem hann þykist vera.
(67)