Dagblaðið Vísir - DV - 06.11.2004, Blaðsíða 14

14 LAUQARDAGUR 6. NÓVEMBER 2004
Helgarblað L>V
þrátl fyrir sk
Vigdís Grímsdóttir
hefur aldrei verið
hamingjusamcri. Hún
geymir í sér lifrar-
bólguveiru C en segist
hafa náð að láta sér
líða vel með breyttu
hugarfari. Vigdís
nýtur lífsins um þess-
ar mundir, gefur ekki
út bók fyrir þessi jól,
en vinnur að þeirri
næstu í íbúð látins
rithöfundar í
Frakklandi.

fttPÖIIIiSiífeiSHÉí

mr

Bláu augun hennar skína skærar
en nokkru sinni fyrr. Gott ef blár litur
þeirra er ekki aðeins dekkri en endra
nær. Vigdís Grímsdóttir lítur enn
betur út en hún hefur gert hingað til.
Ánægð oghamingjusöm. Nýkom-
in frá Frakklandi þar sem hún hefúr
dvalið í vetur. Átti reyndar leið til
Finnlands og Svíþjóðar þar sem bók
hennar Frá ljósi til ljóss var að koma
út en er á leið utan aftur. Til Frakk-
lands þar sem hún situr og vinnur.
„Ég var spurð um það í Finnlandi
hvort ég væri eitthvað veik. Spurði á
móti hvaðan það kæmi. Eg skil
nefhilega ekkert í hvers vegna allir
eru að velta heilsu minni fyrir sér. Ég
er loksins laus við allar veraldiegar
áhyggjur og get einbeitt mér að því
sem mér finnst skemmtilegast.
Börnin, sem ekki eru lengur börn,
farin að sjá fyrir sér sjálf. Hvers vegna
dettur einhverjum í hug að ég sé eitt-
hvað veik?“ spyr hún og horfir undr-
andi á mig.
Geymi í mér lifrarbólguveiru
En heilsan vai ekki sem best.
Finnst þér það eitthvað skrýtið að
fólk spyrji hvernig þú hafír það?
„Nei, kannski ekki. Jú, ég var
slæm hérna einu sinni. Man ekki
hvað er langt síðan. Kannski fimm
eða sex ár,“ segir hún og vill ekki gera
mikið úr þeim lasleika. „Ég held
samt að ég segi eins og er, svo ég fái
ekki svona spurningar aftur," segir
hún og strýkur yfir svartan kollinn.
Hann er alitaf jafn svartur. Vigdís fel-
ur nefnilega gráu hárin sem fóru
snemma að vaxa.
Veiran sem blossaði upp oggerði
þigþreytta og slappa?
„Já, ég geymi í mér lifrarbólgu-
veiru sem var að hrekkja mig og ég
hafði ekki hugmynd um hvaðan
kom. Var alltaf slöpp og þreytt en
það var ekkert við því að gera. Iik-
lega hef ég fengið veiruna í mig þeg-
ar ég bjó í Danmörku fyrir mörgum
árum. Eina skýringin sem ég fann var
að hún hefði komið þegar ég fékk
tattú. Þá voru sprauturnar ekki sótt-
fireinsaðar eða neitt. Aðra skýringu
hef ég ekki en ég hafði aldrei kennt
mér meins fyrr en veiran blossaði allt
í einu upp," útskýrir Vigdís og leggur
áherslu á að veiran hafi haft afar
hljótt um sig í nokkur ár.
Hvað kom til, gerðir þú eitthvað
eða fékkstu lyf?
„Nei, en ég held að ég hafi náð
með breyttu hugarfari að láta mér
líða vel,“ segir hún og ég horfi van-
trúuð á hana.
Fir og flamme og finnur
hvergi til
Maður smellir ekki bara putta og
þá batnar manni...
„Jú, það er einmitt það sem mað-
ur gerir. Við getum svo mikið stjóm-
að hvernig okkur h'ður. Sjáðu til, ef
þú mætir þremur óðum og slefandi
hundum og á eftir þeim kemur lítill
sætur hvolpur, þá tekurðu upp
hvolpinn og klappar honum en lætur
hundana fara hjá. Þetta er ekkert
öðruvísi. Maður beinir huganum að
því jákvæða og hugur og líkami
vinna saman. Ég hef að minnsta
kosti ekki aðra skýringu," segir hún
hlæjandi og ég trúi henni.
Ertu þá bara fír og Qamme og
fínnurhvergi til?
„Já, ég trúi að maður skipti yfir í
annað hugarfar af nauðsyn. Ef mað-
ur vill lifa í birtu gerir maður það.
Maður á alltaf vahð og í kringum mig
er mikil birta eins og þú sérð," segir
hún og snýr lófúnum upp orðum
sínum til áherslu.
Hvers vegna Frakkland, Vigdís?
„Hvers vegna ekki?“ spyr hún á
móti og bendir á að hún hafi alltaf
farið í burtu til að skrifa bækurnar
sínar. „Hér áður var ég í sumarbú-
stöðum í músagangi og kulda. Kapp-
klædd í ullarsokkum með tölvuna
eða sæg af bókum. Ég hef alltaf farið
í burtu til að vinna. Ég fer bara lengra
núna og hristist ekki af kulda. Og því
ætti ég ekki að velja Frakkland eins
og eitthvert annað land? Þar er gott
að vera," segir hún og sýpur á kaffinu
og kveikir sér í annarri mjórri sígar-
ettu áður en hún heldur áfram: „Síð-
ast var ég í Nýju Mexíkó og þar var
yndislegt að vera.“
Mikil leit - miklar njósnir
Nú, fjaUar þessi bók sem þú ert
núna að vinna að um eitthvað sem
gerist í Frakklandi? Spyr ég og vil vita
um hvað hún er að skrifa. VUtu ekki
segja mér um hvað bókin er?
Hún svarar ekki strax. Er greini-
lega að hugsa hvort rétt sé að segja
eitthvað um bók sem hún er ekki enn
farin að skrifa. Eftir nokkra þögn lítur
hún upp og svarar: „Nei, ég held að
maður eigi ekki að segja neitt. Ég trúi
því sem þeir kenndu mér í Nýju
Mexíkó. „Talaðu ekki um ástina þína
því þá hverfur hún." Þess vegna geri
ég það ekki. Þeir sögðu líka; „Lífið er
leyndardómsfullt en samt aldrei
leyndarmál." En þú verður ánægð
með bókina," segir hún og brosir
skakkt, skáskýtur bláu augunum og
verður leyndardómsfull á svipinn.
Ég mátti vita það. Vigdís er ekki
vön að gaspra um vinnuna sína. „Ég
æfia að byrja að skrifa 7. janúar,"
segir hún síðan og þá veit ég að hún
situr og skrifar og slaifar og gerir ekk-
ert annað í tvo eða þrjá mánuði. Þá
nær enginn sambandi við hana og
hún lokar sig inni í heimi bókarinn-
ar. „Já, ég er vön að vinna þannig. Nú
er ég að undirbúa mig og afla heim-
ilda. Sit og les mikið, hlusta á tónlist,
leita eftir skræðum, finn þær, undr-
ast, furða mig, les meira, undrast aft-
ur og verð sífellt fyrir áhrifum. Fólk
áttar sig ekki alltaf á að í langflestum
bókunum mínum er mikil sagn-
fræði, mikil leit, miklar njósnir og
þar skrökva ég engu um,“ segir hún
sakleysið uppmálað eins og hún hafi
aldrei logið einu orði.
Allt verður að list hjá mömmu
Og áffarn heldur hún að tala um
bækur sínar; börnin hennar sem hún
hefur fóstrað við brjóst sér og hafa
orðið til inni í þessum svarta kolli.
Ótrúlegt hvað þar getur átt upptök
sín. „í öllum bókunum mínum eiga
persónurnar traust jarðsamband.
Eins og í Þögninni," segir hún og það
riflast upp að þar er amman mikill
aðdáandi Tjækovskís. „Allt sem þar
stendur skrifað um „þann góða
mann", var satt og rétt eins og sagn-
fræðin skýrir það. Ég vann mikla
heimildarvinnu áður en ég byrjaði
að skrifa en reyndi alltaf að fela hana
í textanum," segir hún, stendur upp
og sækir meira kaffi. „í góðu leikriti
verður maður ekki var við leikstjór-
ann."
Uppáhelling, hugsa ég, og horfi á
hana á meðan hún hellir í bollann
minn. „Ég veit alveg hvað þú ætlar að
segja núna," segir hún sposk á svip-
inn og ég veit að það er satt. Vlgdís
veit alltaf hvað maður er að hugsa.
„Já, þú ætlar að spyrja hvers vegna ég
sé ekki búin að kaupa almennilega
kaffikönnu.
Ég verð ekki hissa og segi að það
hafi verið einmitt það sem ég var að
hugsa. Búsett hálft árið í Frakklandi