Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1937, Blaðsíða 34

að þjóðin hefir vilja og starfsþrek. Pað er land, sem
þrátt fyrir hrjóstur og óbliða náttúru er unnt að
yrkja og auðga, svo að nýir ættliðir geta lifað þar
og dafnað og þrótturinn vaxið mann fram af manni.
Danska frændþjóðin lítur án beiskju á hina frjálsu,
íslenzku þjóð, og gleðst yfir þróum hennar og þroska.
Og ég óska að lokum, að i framtíðinni ríki skilningur
og samúð begg'ja megin við hið stóra haf.«
Ohætt má fullyrða, að aldrei hafi jafn hlýleg orð
og skynsamlegur skilningur um samband Islands og
Danmerkur komið frá dönskum forsætisráðherra.
Stauning er þrýðilega ritfær. A æskuárum sínum
skrifaði hann ljóð og leikrit, en fátt eitt af því hefir
birzt opinberlega. Hann hefir ritað óteljandi fjölda
greina, bæði i blöð og tímarit, og bók um Grænland,
eftir að hafa ferðazt til landsins og kynnt sér ræki-
lega atvinnulíf og alla staðháttu. Stíll hans er látlaus,
rökviss og stundum bregður fyrir góðlátlegri kýmni.
Stauning er ágætur ræðumaður. Hann er karlmenni
í ræðustól. Hár og herðabreiður, með dökkjarpa
skeggið fræga og mikla, líkist hann viking og forn-
norrænum höfðingja. Röddin er mikil og djúp, og
þó að hann tali yfir mörgum þúsundum manna úti
á viðavangi, heyra allir mál hans ágætlega. Málfar
hans er blátt áfram. Hann notar sjaldan óvenjuleg
orð né skáldlegar líkingar. Hann hefir ræður sínar
oft skrifaðar, hefir handskrifað þær sjálfur. Einn af
flokksbræðrurn hans og nánum samherjum, IJ. P.
Sörensen, ritstjóri »Social-Demokraten«, lýsir Stau-
ning þannig sem ræðumanni:
»Mér virðist Stauning njóta sín bezt sem ræðu-
maður, er hann tekur til máls i deilumálum í Fólks-
þinginu að áliðinni nóttu, og eins á flokksþingum.
Rá vex honum ásmegin. Hann gjörsigrar alltaf and-
stæðinga sína. Rök hans eru eins og hamarshögg.
Hann dregur fram staðreynd eftir staðreynd. En
Stauning er þó ekki rétt lýst sem ræðumanni, þó að
(30)