Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1937, Síða 95

akinu á pví, eins og reyndar er tekið fram, aðeins
við Reykjavík.
Hið eiginlega dcigatai almanaksins nær yfir bls.
5—16 og má pað með réttu nefnast aðalkjarni pess.
En pvi er pannig til hagað, að hver blaðsíða nær
yfir einn mánuð, og almanakið hefir nú um langan
aldur (frá 1861) verið gefið út í sama formi, sem
hefir pann mikla kost, að pað er eigi stærra en svo,
að auðvelt er að stinga pví i vasann, án pess að
purfa að brjóta pað saman. En af pví leiðir á liinn
bóginn, að flestum dögum má eigi ætla meira en eina
línu, og letrið verður að vera smátt, svo eigi purfi
að fella burtu pað, sem nauðsynlegt verður að telja.
Efst á hverju blaði stendur nafn mánaðarins og
tala daga hans auk ártalsins. Mánaðanöfnin eru frá
Rómverjum runnin og hafa nú fengið alpjóðahefð.
A 16. og 17. öld voru gerðar nokkrar tilraunir til að
fá íslenzk nöfn í peirra stað, en pær báru engan
árangur, og er nafna pessara pví ekki getið í alman-
akinu, enda voru pau flest óhöndugleg.
Önnur áberandi skipting dagatalsins er vikuskipt-
ingin, og er hverri sunnudagsviku, sem byrjar á
sunnudegi og endar á laugardegi, ætlað afmarkað
rúm. Fyrirsagnir pessara vikna snerta kirkjuárið, en
pað byrjar með aðventu, sem er 1. sunnudagur í
jólaföstu. Aðventa er upprunalega latneskt orð, »ad-
ventus« (domini), sem merkir »komu« (drottins, p. e.
Krists). A jólaföstu eru ávalt 4 sunnudag'ar, og pess
vegna getur aðventa eigi verið fyrr en 27. nóv. og
eigi siðar en 3. dezember. Almanakið sýnir sjálft,
hvernig kirkjuárinu er skipt í tímabil, sem miðast
við ýmsar heldri liátíðir kirkjunnar, og parf pví eigi
að rekja pað hér ítarlega. Skammstöfunina S. e. á að
lesa: »Sunnudagur eftir«. Rétt pyltir að benda á pað,
að kirkjuárið og skipting' pess er til vor komið úr
kapólskum sið, og pess vegna er pað mótað af helgi-
siðum peirrar kirkju, svo sem sjá má af pví, hve
(91)