Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1941, Blaðsíða 77

eitt hið virðulegasta og bezt launaða embætti á land-
inu. Og þegar að því kom, að flokkur Hannesar Haf-
steins skyldi mynda stjórn og Hannes gat ekki sjálfur
tekið að sér þann vanda, sökum heilsubrests, þá
benti hann á þennan þrautreynda starfsfélaga sinn
og flokksbróður. Jón Magnússon var mikill lögmað-
ur og hafði fengið mikla og'margháttaða æfingu við
stjórnarstörf. Hann var djúpskyggn maður og kænn
að halda floltki saman. Var erfitt fyrir andstæðinga
hans að koma honum að óvörum. Jón Magnússon
var fyrst og fremst hinn eljusami og' æfði embættis-
maður frá tímum Magnúsar Stephensens. En honum
Iágu ekki á hjarta nein sérstök umbótamál, eins
og þau, sem höfðu skapað Hannesi Hafstein frægð
hans og ósigra.
Hæfileikar og skapgerð Jóns Magnússonar komu
honum að góðu lialdi í starfi hans sem formanns
þjóðstjórnar á styrjaldartíma. Hann var sanngjarn
i viðbúð við félaga sína i stjórninni. Honum var
sýnt um að lialda saman liði. Hann hafði engin
óvinsæl áhugamál, eins og sambandsmálið hafði
orðið Hannesi Hafstein, eða landsbankamálið Birni
Jónssyni. Nú vildi auk þess svo vel til, að viðhorfið
í Danmörku var gerbreytt. Eftir að Bandaríkin gengiP
í stríðið, var sýnilegt, að Þjóðverjar mundu að lok-
um bíða ósigur. Við þau landbrigði, sem kæmu til
greina við friðarsamningana, vildu Danir endur-
heimta hin dönsku héruð í Suður-Jótlandi. En þá
kröfu urðu þeir að byggja á því, að þessi héruð væru
dönsk að þjóðerni og að íbúar þeirra vildu fá að
vera í ríki Dana. En stjórnmálamenn Dana óttuðust,
að framferði þeirra að fornu og nýju gagnvart íslend-
ingum kæmi þeim nú í koll. íslendingar voru sér-
stök þjóð, sem hafði í nálega heila öld búið við
neitun þjóðernismála sinna frá hálfu Dana. Nú skipti
svo um, að Danir voru óðfúsir að semja við íslend-
inga, áður en kæmi til friðarfundar með stórþjóð-
(75)