Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1945, Blaðsíða 34

honum vofði, en hann lét sig það litlu skipta. Hon-
um voru önnur sjónarmið meira virði en umhyggjan
fyrir eigin lífi, og honum kom ekki heldur til hugar
að þakka Guði fyrir það „öryggi“, sem málamiðlun-
in við nazistana bjó dönsku þjóðinni. „Ég elska líka
heimili mitt, hús mitt, heilsu, maka og börn,“ segir
hann í nýársræðu sinni 1943. ,,Ég kvelst og kremst
líka af þeirri tilhugsun, ef ég ætti að sjá hús mitl i
rústum og börn min veltast limlest innan um brakið
og mylsnuna. Og þó er það tvennt, sem ég vildi síður
sjá, sem ég með Guðs hjálp vildi síður sjá. Ég vildi
síður sjá sannleikann svikinn og land mitt ofurselja
heiður sinn.“
En vissulega mun Kaj Munk halda áfram að lifa
og starfa með þjóð sinni, þótt nú sé hann fallinn, og
morðingjarnir, sem sóttu hann heim árla dags hinn
5. janúar síðastliðinn og skildu líkama hans eftir í
skurði fyrir utan Silkiborg, gátu að vísu komið i veg
fyrir, að hann héldi fleiri ræður eða semdi ný leik- ,
rit, en þeim var um megn að þagga niður þá sam-
vizlcunnar rödd, sem hann var orðinn þjóð sinni.
Söfnuður Kaj Munks hefur aldrei verið stærri en í
dag, og um langan aldur munu landar hans fara
pílagrímsferðir að leiði skáldsins og prédikarans í
Vedersö og minnast niðurlagsorðanna í leikritinu um
Niels Ebbesen:
—- Svo leið oss þá, leið oss nú og um aldir. Og
hvenær, sem Danmörku er búin niðurlæging, þá kom
þú og reis oss við.
— Já, Niels Ebbesen. Vísa þú oss veginn, og hversu
torsóttur sem hann verður, skulum við ganga hann 1
með þér.
III.
Aðfaranótt 3. desember 1943 gerðu bandamenn
eina af stórárásum sínum á Berlín og urðu, að því
er fregnir hérmdu, fyrir „tiltölulega litlu tjóni“.
(32) *•