Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1945, Síða 72

þessum lögum 1937, líka aö frumkvæði landlæknis,
varðandi héraðslæknisembættin i Rv. og á Ak., að þau
skuli ekki veitt öðrum en sérfræðingum í heilsufræði
og héraðslæknum þar gert að hafa hin eiginlegu
embættisstörf að aðalstarfi og þeir leystir frá skyldu
og að mestu sviptir rétti til að stunda lækningar. --
Einu héraði var bætt við 1940, og voru þá héruðin
orðin 50 alls. Eftir það hafa enn komið kröfur um
fjölgun læknishéraða og' sumum fengizt framgengt,
en seint mun þeim fjölgað svo, að enginn þykist af-
skiptur. Enginn vafi er á, að kröfur um læknafjölg-
un voru réttmætar framan af, er ekki var nema einn
læknir í sýslu til uppjafnaðar, vegir engir eða lé-
legir og farartæki frumstæð á sjó og landi, en þá
var tvennt, sem olli þvi, að réttmætum kröfum var
sjaldnast sinnt, fyrr en seint og síðar meir: fátækt
þjóðarinnar og landssjóðs, er ekki leyfði hraðar
framfarir, enda í mörg horn að líta, en einkanlega
læknaskorturinn, er gerði þýðingarlaust að fjölga
læknishéruðum örar en svo, að læknar væru til i
þau. Nú eru læknishéruð um það bil fjórum sinnum
fleiri en 1874, og auk þess hafa bættar samgöngur
gert svo miklu auðveldara að ná til lækna, að varla
er of djúpt telcið i árinni, þótt gizkað sé á, að lands-
inenn hefðu ekki verið betur settir með 100 héraðs-
lækna þá en þeir eru með 50 nú. Annars gengur nú
litið betur að fá læknishéruðin fullskipuð, en meðan
læknafæð og fátækt var til fyrirstöðu, þótt lækna-
fæðin sé nú úr sögunni óg' fé sé hvergi sparað ti!
að gera hin fámennustu héruð sem eftirsóknarverð-
ust. Valda því yfirleitt breyttir tímar á marga lund,
en ekki sízt það, að læknar vilja ekki eiga það á
hættu að sitja árum saman í héruðum, sem svo eru
fámenn og strjálbýl, að þau veita lítil tækifæri til
þess að öðlast þá æfingu og reynslu, sem hverjum
lækni er nauðsynleg, ef hann á ekki að standa í stað
eða öllu heldur miða aftur á bak. Það er því auð-
(70)