Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1957, Blaðsíða 36

brot greru á sama hátt og þetta hafði nú gert, þótt hitt
væri algengast, að sjúkiingarnir misstu fótinn. Það
yrði fróðlegt að sjá, hvernig þeim reiddi af, sem verr
voru útleiknir en James.
Sá næsti hét Patrick, ungur maður og hraustur. 1
Hestur hafði slegið hann, og einnig liann hlaut opið .
hrot á fótlegg. Skipt var mn karbólsýi ðar umbúðir á
hverjum degi, og að viku liðinni kvartaui sjúklingur-
inn ekki um neitt nema sviðann umhverfis s.írið, bar
sem húðin roðnaði undan sýrunni. Blóðvessinn, sem
vætlaði úr sárinu fyrstu dagana, hvarf smám saman,
en i staðinn myndaðist skorpa, sem síðar losnaði af,
og blasti þá við hreint sár, bólgulaust, graftarlaust. I
Svona greru sár á dýrum og grunn fleiður á mönnum,
en ekki djúp sár, hvað þá beinbrotasár. En eitt hafði
Lister og mönnum hans sézt yfir. Patrick hafði smá-
skeinu annars staðar á fætinum, og henni hafði enginn
gefið gaum. Þar læddust sýklar kolbrandsins inn um \
bakdyrnar, og þegar Patrick loks fór af spítalanurn, )
var hann öðrum fætinum fátækari.
John hét sá þriðji, járnsteypumaður, sem orðið hafði
með annan fótinn undir heljarþungum sandkassa.
Báðar leggpípur voru brotnar, fóturinn allur marinn,
og yfir brotinu var stórt, gapandi sár. Lister hófst
þegar handa, en í stað pappaspelkna, sem hann hafði
notað áður, valdi hann nú pjátur, svo að unnt væri
að koma við heitum, rökum bökstrum til viðbótar í
sáraumbúðunum. Eftir nokkra daga voru verkirnir að
mestu horfnir úr fætinum, kálfinn varð æ fyrirferðar-
minni, æðaslátturinn rólegri, matarlyst og svefn færð-
ist í eðlilegt horf. Þetta var mikill sigur, og enn meiri
fyrir það, að sárið hélt áfram að gróa, unz John að i
lokum komst á fætur, heill heilsu. !
Þetta var öld hins upprennandi verksmiðjuiðnaðar
með öllum hans kostum og göllum. Einn ægilegasti
böggullinn, sem því skammrifi fylgdi, var barnavinn-
an í verksmiðjunum. Mörg var sú fjölskyldan, sem
(34)