Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1957, Qupperneq 38

vitað upp á hár, að drengurinn myndi aldrei lifa af
hitasóttina og igerðarbólguna, sem hlaut að sigla i
kjölfar svo mikils áverka. Lister vissi betur. Hann
vissi, að ef heppnin var með, mátti hlaupa yfir stig
hitasóttar og ígerðarbólgu. Og heppnin var með. Að
vísu hljóp drep í lítið sár utanfótar, en þá brá Lister
við hart og títt, svæfði drenginn með klóroformi, og
skóf sárið. Þctta endurtók sig nokkrum sinnum, og
það var ekki fyrr en Charlie var fluttur á aðra deild,
þar sem ígerðarsjúklingar voru færri, að sár hans
greru að lokum og fóturinn varð heill.
Þannig liðu síundir fram, og þegar hann hafði beitt
liinni nýju aðferð við ellefu sjúklinga með opin bein-
brot, gat hann stært sig af betri árangri en áður hafði
þekkzt. Aðeins einn hafði dáið og annar misst ]im.
IV
Lister var þess nú fullviss, að hann hafði ráðið
gátuna miklu um igerðarbólgu og spítalapestir, og það
var Agnes líka. En hvernig átti að fá skurðlækna til
þess að fallast á þessar nýju kenningar og taka upp
þennan nýja sið án þess að ýmis konar misskilningur
læddist inn og spillti fyrir? Lister var i fyrstu dauð-
hræddur við að kunngera uppgötvun sína. Ekkert var
líklegra en læknar færu að sulla með karbólsýru án
þess að skilja eða hirða um þann grundvöll, sem
karbólmeðferðin var reist á, og þá var verr farið en
heima setið. Hann þreyttist þvi aldrei á að predika
fyrir mönnum, að karbólsýra væri aðeins sótthreins-
andi lyf, sennilega eitt af mörgum, sem nota mætti,
og hún væri ekkert aðalatriði, heldur sýklavarnirnar,
sú regia að byrgja hvert sár fyrir þeim lifandi en
ósýnilega bitvargi, sem alls staðar var nálægur og
engu þyrmdi, ef hann fékk að leika lausum hala.
Fyrstu skrif Listers um málið vöktu þegar athygli,
og sýndist sitt hverjum um ágæti þessara nýjunga.
Margir urðu til þess að taka aðferðir hans upp, einkum
(36)