Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1957, Side 42

einhver loka hurðinni, svo að gerlarnir hans Listers
komist ekki inn.“
En hann lét sem hann heyrði ekki glósurnar, og
með sama jafnaðargeði tók hann þeirri móðgun, að
stúdentarnir skrópuðu úr kennslustundum hans, stund-
um svo rækilega, að enginn kom til þess að hlusta á
fyrirlestur, sem hann hafði undirbúið vel og lengi.
Þetta breyttist þó smám saman, þegar fram í sótti.
Árangurinn af skurðaðgerðum Listers, borinn saman
við árangur starfsbræðra hans af gamla skólanum, gat
ekki til lengdar dulizt neinum. En þegar læknarnir
tóku hver af öðrum að viðurkenna störf hans, töltu
strákarnir auðvitað í hælinn. Til hvers er að reyna
að spotta þann, sem nýtur almennrar viðurkenn-
ingar? Tveim árum eftir komuna til London varð
Lister þess áskynja, að nokkrir starfsbræður hans
höfðu í huga að kæra hann fyrir það tiltæki að opna
hnélið til þess að sauma saman hnéskeljarbrot. Fjór-
um árum síðar flutti hann erindi um þetta efni í
læknafélagi borgarinnar og sýndi sex sjúklinga, sem
allir höfðu fengið fullan bata. Meðal áheyranda voru
nokkrir þeirra, sem haft höfðu við orð að kæra, og
þegar langvinnum fagnaðarlátum eftir erindið lauk,
þakkaði Lister þau með nokkrum orðum og þessum
síðast: .,Sú var tiðin, herrar mínir, að þvílikum lestri
hefði máske verið tekið á annan veg.“
Sama ár og þetta gerðist veitti Viktoría drottning
honum Sir-titil, en menntastofnanir utan lands og
innan kepptust um að heiðra hann. Þegar Sorbonne-
háskóli hélt sjötugsafmæli Pasteurs hátíðlegt árið 1892,
þótti sjólfsagt, að Lister væri þar meðal gesta. Hann
flutti afmælisbarninu ávarp, þar sem hann þakkaði
framlag þess til læknisfræðinnar og einkum grund-
völlinn að þeirri byltingu, sem orðin væri i skurð-
lækningum. Þá gekk Pasteur til móts við ræðumann
og faðmaði hann að sér, og kváðu viðstaddir þá stund
hafa verið bæði hrífandi og táknræna.
(40)