Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1964, Blaðsíða 27
STEFÁN AÐALSTEINSSON, búfjárfræðingur:
íslenzk ull og gærur sem hráefni
til iðnaðar.
í yfirliti því, sem hér fer á eftir, er ætlunin að
lýsa kostum og göllum á íslenzkri ull og íslenzkum
gærum.
Það skal þá strax tekið fram, að hér verða tekin
til meðferðar þau atriði, sem snerta þessar vörur á
fyrsta stigi þeirra, þ. e. a. s. ullina, frá þvi hún vex
á kindinni og þar til hún kemur metin úr þvotti,
og gærurnar frá þvi lömbin fæðast þar til þær fara
úr sláturhúsi til sútunarverksmiðja.
Þetta er sú hliðin, sem að bóndanum snýr, og hún
er að þvi leyti mikilvæg, að erfitt verður að gera
úr hráefninu góða vöru, ef það er að einhverju leyti
gallað. Þegar hráefnið er gott, er hins vegar mikils
um vert, að kostir þess séu nýttir til hins ýtrasta í
iðnaðinum. Iðnaður er fólginn i þvi að breyta hrá-
efnum í hálfunna eða fullunna neyzluvöru. Því betur
sem iðnaðurinn gerir sér grein fyrir sérkennum hrá-
efnisins, þeim mun meiri verðmæti getur hann skapað
við vinnslu úr hráefninu.
Helztu sérkenni íslenzku ullarinnar.
íslenzka ullin er blanda af fjórum tegundum hára.
Þessar tegundir hára eru þelhár, toghár, hvitar ill-
hærur og rauðgular illhærur, og hver tegund hefur
sín sérkenni.
Þelhárin eru fínustu hár reyfisins. Þau eru til
(25)