Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1970, Blaðsíða 140
fatnaðar. Þetta datt mér að vísu ekki í hug fyrr en seinna, þótt
raunar hefði ég nokkra nasasjón af virðuleik sjálfs hans og
bróður hans, þegar mér veittist sú sæmd í fyrsta sinni að fá
mér skó hjá honum, og var ég þá fjórtán ára eða þar um bil.
Því að mér fannst þá, og fmnst enn, bæði dularfullt og dásam-
legt að smíða skó — aðra eins skó og hann smíðaði.
Ég man vel, þegar ég sat í búðinni einu sinni á æskuárum
mínum, rétti fram fótinn og sagði feimnislega:
„Er það ekki fjarska mikill vandi, Gessler, að smíða þá?“
Hann brosti allt í einu, og svo kom svarið út um illyrmis-
lega rauðan skeggkragann: „Það er list!“
Sjálfur var hann eins lítill og hefði hann verið gerður úr
leðurpjötlu, gulur og hrokkinn í framan, hár og skegg rautt,
og sín fellingin niður eftir hvorri kinn, allt niður í munnvikin;
röddin tilbreytingarlaus og kokhljóð í málinu; því að leður er
líka illyrmislegt og óþjált og seint að láta til. Og þannig var
líka Gessler yngri í andliti — nema augun; þau voru gráblá,
og í þeim sami einfaldi alvörublærinn sem í augum þeirra
manna, er búa yfir hugsjón. Gessler eldri var svo líkur bróður
sínum — þótt gagnsýrður væri og allur fölari af mikilli iðju-
semi — að stundum á yngri árum var ég ekki alveg viss um,
við hvorn ég talaði, fyrr en erindinu var lokið. En þá vissi ég,
að það var eldri bróðirinn, ef hann sagði: „Ég skal spyrja
hann bróður minn,“ en yngri bróðirinn, ef þessi orð voru ó-
töluð.
Þegar menn gerðust gamlir og kærulausir og fóru að skulda
í búðum, þá var það samt einhvern veginn svo, að þeir skuld-
uðu aldrei hjá þessum bræðrum. Það hefði ekki þótt sæmandi,
að fara inn til þeirra og rétta fram fótinn, svo að sá yngri gæti
athugað hann gegnum gleraugun með bláleitu járnspöngun-
um, ef maður skuldaði meira en svo sem svaraði tvennum
skóm, sem var rétt mátulega mikið til þess að sannfæra hann
þægilega um það, að ennþá héldu viðskiptin áfram.
Því að ekki var hægt að fara mjög oft til hans — stígvélin
(138)