Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1970, Blaðsíða 141

frá bræðrunum entust svo ógurlega lengi, eins og í þeim væri
eitthvað, sem tók út yfir allt tímanlegt þol, svo sem í þau hefði
verið saumað eitthvert reginstígvélakynngi, ef svo mætti segja.
Enginn fór inn til hans í sama hug og í aðrar búðir og sagði:
„Gerið svo vel að afgreiða mig, svo að ég geti farið.“ Nei,
það var farið rólega að öllu, eins og þegar gengið er inn í kirkju;
maður settist á eina tréstólinn, sem í búðinni var, og beið svo
— því að aldrei var neinn í búðinni. Bráðum gægðist hann eða
eldri bróðir hans niður um stigagatið — niður í búðina, sem
var ekki ósvipuð brunni, fremur dimm og angaði svo af leður-
lykt, að það var sem ró færðist yfir mann. Svo heyrðist kok-
hljóð og því næst smellimir í bastskónum, þegar hann var að
koma niður þröngan timburstigann. Hann nam staðar fyrir
framan stólinn, snöggklæddur, ívið lotinn, með skinnsvunt-
una framan á sér, ermarnar brettar upp fyrir olnboga, og stóð
þar og drap tittlinga, eins og hann hefði verið vakinn af ein-
hverjum stígvéladraumi, eða eins og ugla, sem allt í einu og
óvænt kemur út í dagsbirtuna og kann illa ónæðinu.
Og þá var ég vanur að segja: „Sælir verið þér, Gessler.
Getið þér smíðað mér eina skó núna, úr rússnesku leðri ?“
Hann þagði þá jafnan, fór burtu frá mér og hvarf þangað,
sem hann kom, eða inn i hinn enda búðarinnar, en ég sat áfram
á tréstólnum og hvíldi mig og andaði að mér lyktinni af leðr-
inu. Brátt kom hann svo aftur og hafði í grannri, æðaberri
hendinni leðurpjötlu, gulbrúna að lit. Hann starði á leðrið og
sagði: „Þetta er falleg pjatla." Þegar ég svo hafði dáðst að
því líka, sagði hann að jafnaði: „Hvenær þurfið þér að fá
þau ?“ Og ég svaraði: „Eins fljótt og þér getið óþægindalaust.“
„Þér skuluð fá þau eftir viku frá því á morgun,“ sagði hann,
eða „ég skal spyrja hann bróður minn,“ ef það var eldri bróð-
irinn, sem ég átti við.
„Þakka yður fyrir, Gessler,“ sagði ég lágt, „og verið þér
sælir.“ „Verið þér sælir,“ sagði hann og hélt þá enn á leðrinu
í hendinni. Og þegar ég fór til dyranna, heyrði ég smellina í
(139)