Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1970, Qupperneq 142

bastskónum hans, þegar hann var að fara upp stigann aftur
til skódraumanna sinna. En væri það einhver ný tegund skóa,
sem hann hafði ekki smíðað mér áður, þá voru nú heldur en
ekki kreddur í karli — fyrst tók hann af mér skóinn, hélt hon-
um lengi í hendinni og horfði á hann rannsakandi ástaraug-
um, eins og hann væri að riíja upp fyrir sér gleðina, sem hann
hafði notið, þegar hann var að smíða hann, og öðrum þræði
að finna að því, hvernig þessi smíðisgripur sinn hefði verið
aflagaður. Þvínæst lét hann mig stíga fætinum á blað, og fór
svo tvisvar eða þrisvar sinnum með blýanti meðfram fæt-
inum, þuklaði nærfærnum fingrum um tær mér og þreifaði
og þreifaði, unz honum voru orðnar allar mínar þarfir eins
augljósar og verða mátti.
Einu sinni fannst mér ég hafa ástæðu til að segja við hann:
„Gessler, það marraði í síðustu skónum, sem ég fékk, skal ég
segja yður.“ Aldrei gleymi ég þeim degi.
Hann horfði um stund á mig þegjandi, eins og hann ætl-
aðist til, að ég tæki orð mín aftur eða drægi úr þeim. Svo sagði
hann:
,,Það átti ekki að marra í þeim.“
„En það gerði það nú samt, er ég hræddur um.“
„Vöknuðu þau hjá yður, áður en þau voru búin að jafna
sig?“
„Nei, það held ég ekki.“
Þá leit hann niður, eins og hann væri að leita í huga sér að
þessum stígvélum, og ég sá eftir að hafa minnzt á þetta alvöru-
mál.
„Sendið þau aftur!“ sagði hann; „ég ætla að athuga þau.“
Ég fór allt í einu að vorkenna þessum marrandi skóm
mínum, því að ég gat svo vel ímyndað mér sorgarsvipinn á
andliti hans og hina löngu, nákvæmu rannsókn, sem þau
mundu verða að þola.
„Sum stígvél,“ sagði hann dræmt, „eru slæm frá upphafi.
Ef ég get ekki lagað þau, þá dreg ég þau frá á reikningnum.“
(140)