Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1970, Síða 145
Hann gekk nær og rýndi framan í mig.
„Mér líður sæmilega,“ sagði hann og var seinmæltur; „en
hann eldri bróðir minn er dáinn.“
Og nú sá ég, að þetta var raunar yngri bróðirinn — en mikið
var hann orðinn ellilegur og farinn! Og ég hafði aldrei fyrr
heyrt hann minnast á eldra bróður sinn.
„Hvaða hörmungartíðindi eru þetta!“ sagði ég lágt. „Þetta
þykir mér bágt að heyra!“
„Já,“ sagði hann, „hann var góður maður — hann smíðaði
góða skó; en hann er dáinn.“ Og hann drap fingri á höfuð sér,
þar sem hárið var allt í einu orðið eins þunnt og það hafði
verið á veslings bróður hans, og var með því að gefa í skyn
dauðameinið — skildist mér. „Hann náði sér aldrei eftir að
við misstum hina búðina. Þurfið þér að fá stígvél ?“ Og
hann hélt uppi leðurpjötlunni í hendi sér. „Þetta er falleg
Pjatla!“
Ég pantaði nokkur pör. Það leið mjög langur tími áður en
þau komu — en þau voru betri en nokkru sinni áður. Það var
blátt áfram ómögulegt að slíta þeim. Og skömmu síðar fór ég
hr landi.
Það leið meira en ár áður en ég kom aftur til Lundúna, og
fyrsta búðin, sem ég fór í, var búð gamla vinar míns. Hann var
um sextugt, þegar ég fór, en nú var sem ég sæi fyrir mér hálf-
attræðan mann, magran, þreytulegan og óstyrkan; og í þetta
sinn voru það ekki látalæti, að hann þekkti mig ekki.
„Ó! Gessler,“ sagði ég, og mér rann til rifja að sjá hann
svona, „mikið dæmalaust eru stígvélin yðar sterk. Sjáið þér,
eg hefi verið í þessum stígvélum því nær allan tímann, sem ég
var ytra, og þau eru ekki hálfslitin enn.“
Hann horfði lengi á stígvélin — þau voru úr rússnesku leðri,
°g það var eins og festa færðist í andlitið. Hann studdi hend-
inni á rist mér og sagði:
„Eru þau mátuleg þarna? Ég man, að ég var í nokkrum
vandræðum með þessi stígvél.“
(143)