Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1970, Qupperneq 146

Ég fullvissaði hann um, að þau hefðu farið mér alveg prýði-
lega.
„Þurfið þér skó núna?“ spurði hann. „Ég gæti verið fljótur
með þá; það er lítið að gera núna.“
„Já! Já!“ svaraði ég. „Ég þarf að fá mörg pör — skó af
öllu tagi!“
Ég ætla þá að taka nýtt mál af yður. Fæturnir á yður hljóta
að hafa stækkað.“ Og ofurhægt fór hann enn með blýant með-
fram fætinum á mér og þreifaði á tánum. Aðeins einu sinni leit
hann upp og sagði:
„ Var ég búinn að segja yður, að hann bróðir minn er dáinn ?“
Mig tók sárt að horfa á hann — hann var orðinn svo hrum-
ur; og ég varð feginn, þegar ég komst í burtu.
Ég hafði varpað frá mér allri von um að fá þessi stígvél,
en þá komu þau eitt kvöld. Ég opnaði böggulinn og raðaði
öllum skónum á gólfið; þeir voru fernir. Síðan mátaði ég þá
hvern af öðrum. Og það var svo sem ekki um að villast: að
lögun og gerð, að frágangi og leðurgæðum voru þau hin beztu,
sem hann hafði nokkurn tíma smíðað mér. Og í opinu á öðrum
götuskónum fann ég reikninginn. Verðið var hið sama setn
áður, en mér varð blátt áfram bilt við. Hingað til hafði hann
aldrei sent reikning nema á þriggja mánaða fresti. Ég þaut
niður, skrifaði ávísun og setti hana sjálfur í póstinn þegar í
stað.
Þegar ég svo gekk fram hjá götunni viku síðar, datt mér í
hug að líta inn og segja honum, hve ágætlega nýju stígvélin
færu. En þegar ég kom þar, sem búðin hafði verið, þá
var nafnið horfið. Samt voru í glugganum nettu dansskórn-
ir, gljáleðurstígvélin með dúkbolunum og sótgljáu reið-
stígvélin.
Mér var mjög órótt, og ég fór inn. í litlu búðunum tveimur,
sem nú var aftur búið að gera úr eina búð - var ungur mað-
ur, enskur í framan.
„Er Gessler við ?“ spurði ég.
(144)
j