Dagblaðið Vísir - DV - 28.01.2006, Blaðsíða 20

I
20 LAUGARDAGUR 28. JANUAR 2006
Helgarblaö DV
Júlía Bergmannsdóttir lést um miðnætti á miðvikudag, 42 ára að aldri, eftir langa baráttu við
krabbamein. Júlía lagði á það ríka áherslu að leyna engu og lýsti líðan sinni daglega á blogg-
síðu sinni. Karen Kjartansdóttir ræddi við Júlíu í síma og gegnum tölvupóst. Sama dag og hún
lést svaraði hún spurningum um veikindin en hún vildi að frásögn sín birtist ef hún gæti nýst
einhverjum sem væri í sömu sporum og fjölskylda hennar.
Sterk fram a hinstu stund

Við Jökulsárfón
j Bcrglind, Júlia og
Jóhann láta sér liða 1
vel 1 islenskri náttúru. j

Á netinu er hægt að finna nær
allt milli himins og jarðar. Áhuga-
verðastar hafa mér þó alltaf fundist
síður þar sem fólk segir hispurs-
laust frá lífi sínu. Síður þar sem
letrið breytist í myndir af tilveru
einstaklinganna. Þannig er síðan
sem Júlía Bergmannsdóttir hélt
úti.
Júlía var tveggja barna móðir í
blóma lífsins þegar hún greindist
með brjóstakrabbamein. Erfitt er
að gera sér í hugarlund hve áfall
hennar var mikið við að komast að
því. Hún jafnaði sig þó fljótt en
ákvað að líta á meinið sem verkefni
sem hún ætlaði að sigrast á. Hún
lagði sig fram í baráttunni en komst
seinna að því að hún myndi aldrei
hafa sigur. Júlía hélt þó áfram að
berjast og bar höfuðið hátt.
Þegar ég hringdi fyrst í hana og
spurði hvort hún gæti veitt mér
viðtal lá vel á henni. Ég sagði henni
hve mjög ég hefði hrifist af skrifum
hennar og langaði til að benda
öðrum á þau. Hún tók vel í þessa
hugmynd en benti mér á að líklega
væri betra að ég sendi bréf með
spurningum sem hún og Jóhann
Freyr, eiginmaður hennar, gætu
svarað saman þar sem veikindin
snertu ekki aðeins hana heldur
einnig fjölskylduna.
Ég beið þó með að senda bréfið
þar sem ég sá að líðan hennar
hafði versnað. Síst af öUu vildi ég
trufla þau á jafn erfiðri stundu. A
miðvikudag hringdi samt eigin-
maður hennar í mig og sagði að
henni liði vel og hún væri tilbúin
að fá skeytið.
Þann dag lá vel á Júlíu. Hljóðið í
Jóhanni var einnig gott þó vitan-
lega hafi vitneskjan um að eigin-
kona hans færi senn að kveðja
þennan heim verið nagandi. Hún
hafði jafnvel komist af sjúkrahús-
inu og heim til ijölskyldu sinnar.
Sama dag tók hún þó ákvörðun um
að gangast undir líknandi meðferð
en það þýðir að stríðið gegn sjúk-
dómnum sjálfum er lagt til hliðar
og aðeins er hugsað um að reyna
að lina mestu þjáningarnar.
Bréfið barst mér þó ekki á
fimmtudeginum.
Illur grunur læddist að mér og
þegar ég leit inn á heimasíðu
hennar sá ég að þrautum hennar
hafði lokið rétt fyrir miðnætti sama
dag og ég sendi skeytið. Ég lokaði
síðunni, sendi eiginmanni hennar
bréf þar sem ég vottaði samúð
mína og reyndi að einbeita mér að
öðrum verkefnum.
í gær barst mér svar frá Jó-
hanni. í því stóð:
//
Hvaðgetumvið
gert?"spyr ég lækn~
inn minn. „Er þetta
búið?"Ég viðurkenni
það alveg að ég var
búin að búa mig
undirþað að það
væri ekki hægt að
gera neitt meira fyrir
mig og að þetta yrðu
síðustu vikurnar
mínar. En iæknirinn
minn var ekki alveg
á því að gefast upp
og ekki ég heldur."

Saman í gegn um veikindin Júlia og Jóhann stóðu þétt saman þó veikindin hafi oft á
tíðum reynt á þau
„Júlía átti síðasta andardráttinn
kl. 22 mínútur ímiðnætti þann 25.
janúar síðastliðinn en hún bað mig
að bera þér kveðju sína fyrr um
daginn og vonaði að reynsla henn-
argæti nýst einhverjum sem væri í
sömu sporum og hennar fjöl-
skylda. “
Af þessum sökum vil ég birta
bréf hennar auk hluta af frásögn
hennar af baráttunni við þjáning-
arnar og dauðann.
Meinið finnst
„1998 greindist ég með brjósta-
krabbamein sem var töluvert sjokk
en maður jafnaði sig á því áfalli
Bjódega og leit á þetta áfall sem
verkefni sem maður þyrfii að klára
en framundan var skurðaðgerð,
iyfjameðferð og geislameðferð, svo
áttimálið að vera búið. Semsagt 8-9
mánaða verkefhi sem maður ætlaði
að standa sigí ogklára með stæl en
það fór nú ekki alveg á þann veg. f
fyrsta Jagi átti bara að taka fleyg-
skurð úr bijóstinu á mér sem var
gert en það var ekki nóg þannig að
égþurfti að fara íaðra aðgerð og þá
var allt hægra brjósúð tekið þvíþað
var allt ónýtt, allt morandi íkrabba-
meini, einnig voru 15 eitlar undir
holhendinni teknir en 5 af þeim
voru sýktir þannig að dæmið var
frekarsvart. Ég fór íalls konar rann-
sóknir tilað ganga úr skugga um að
þessi óþverri væri ekki á Beiri stöð-
um en það var hvergi sjáanlegt.
Ég lauk minni meðferð og fór
einnig í 40 geisla. Þessu lauk öllu í
maí 1999. Þá tók við endurhæBng
sem égsá sjálfum oggekkbara vel
þangað til í október. Þá byrjaði ég
að Bnna fyrir sársauka í mjöðminni
hægra megin. Það varað sjálfsögðu
skýring á því en kom ekki í ljós fyrr
en ég fór í beinaskann í janúar
2000. Þá var krabbameinið búið að
dreifa sér í beinin á mér og var
komið gat í spjaldhrygginn á mér
en hann er á milli mjaðmaspað-
anna. Nú fyrst var þetta orðið
mikið og alvarlegt mál því þegar
brjóstakrabbamein hefur dreift sér
frá upprunalegum stað er aðeins
hægt að reyna að halda þvíniðri og
er því ekki hægt að lækna það, ég
endurtek, EKKIHÆGTAÐ LÆKNA
ÞAÐ."
Vildi fá frið fyrir verkjum
í skrifum Júlíu kemur þó oft
fram hve erfitt það getur verið að
halda höfði þegar sársaukinn gríp-
ur líkamann heljargreipum. Þegar
ekkert nema dauðinn virðist geta
veitt líkn í þrautum. Togstreitan
milli þessara hugsana og langana
til að standa sig frammi fyrir ástvin-
um sínum kemur sterklega fram í
mörgum skrifum hennar: