Dagblaðið Vísir - DV - 28.01.2006, Blaðsíða 42

42 LAUGARDAGUR 28. JANÚAR 2006
Helgarblað DV
Hver man ekki eftir litla óperusöngvaranum sem aöeins
fimm ára gamall kunni ótal Verdi- og Puccinióperuaríur
utan aö og söng þær víða, meöal annars í sjónvarpsþætti
hjá Hemma Gunn. Strákhnokkinn, sem heitir Arnljótur Sig-
urðsson, er oröinn átján ára og steinhættur að syngja. Tón-
listin er þó engu aö síður hans vettvangur því hann spilar
á flautu og rafbassa og hefur veriö í mörgum hljómsveit-
um. Óperurnar eru þó ekki lengur í mestu uppáhaldi.
Það gleymir 11
litla drengnum
í Hemaia Gann é<

Hljóðfæraleikur en
enginn söngur
Arnijótur er á kofi í tónlist-
inni en honn er hættur að
syngja aríurþó hann
kunni þær flestar enn.
Amljótur hittir mig á Kaffi
Hljómaíind sem er einmitt vettvang-
ur fyrir tónlistarmenn til að koma
•íóplist sinni á framfæri. Þar hefur
hann spilað nokkrum sinnum. Hon-
um finnst ekki verra að boðið er upp
á hollar veitingar og reyklaust um-
hverfi því hann er andlega sinnaður
og rekur stundum miðaldra blaða-
konu á gat með visku sinni. Ég þekki
hann um leið og hann kemur inn um
dymar þó ég hafi ekkert að styðjast
við nema mynd af honum sjö ára.
Hann heilsar glaðlega og ber mér
kveðju frá frænku sinni úti á landi.
Amljótur er sonur Ingveldar Ró-
bertsdóttur og Sigurðar 0rlygssonar
listmálara, einn af fimm-ásystkinum.
að auki á hann tvær eldri hálfsyst-
ur. Hann segir ópemáhugann hafa
kviknað á vinnustofu föðUr síns.
„Ég var aidrei á leikskóla en var í
staðinn heima og eyddi tíihá með
pabba í vinnunni. Hann var mikill
áhugamaður um klassíska tónlist og
spilaði mikið af óperum. Ég hreifst af
tónlistinni og fylgdist með textunum
sem oft fylgdu albúmunum og áður
en ég vissi af kunni ég þetta meira og
minna utan að. Á þessum tímapunkti
var ég ákveðinn í að verða óperu-
söngvari þegar ég yrði stór, en þegar
ég var níu ára tók ég meðvitaða
"ái&örðun um að hætta að syngja, að
minnsta kosti opinberlega. Eg var
orðinn hálf þreyttur á því að fólk var
alltaf að suða í mér að syngja, en ég
var hins vegar eins og öll systkini mín
að læra á hljóðfæri og það hvarflaði
aldrei að mérað hættaþví."
Ný áhugamál en ekki mútur
Það vom því ekki mútur sem urðu
til þess að Arnljótur lagði sönginn á
hilluna heldur ný áhugamál. Þegar
hann horfir til baka finnst honum
þetta hafa verið skemmtilegt tímabil,
ekki síst að fá að syngja með Sigurði
Demetz og fá einkabréf frá Pavarotti.
„Sigurður bjó í næsta nágrenrú við
okkur og ég fór oft til hans. Við spil-
uðum og sungum aríur saman, annar
sex ára og hinn kominn á áttræðis-
aldur. Það var mjög skemmtilegt."
Aðspurður um sendinguna frá
Pavarotti segir Amljótur það eimitt
hafa gerst í gegnum Sigurð. „Sigurður
þekkti Kristján Jóhannsson sem
þekkú Pavarotti. Ég fékk heimilis-
fangið hans og sendi honum bréf og
að mig minnir spólu með söng og
fékk svo áritað bréf til baka. Jú,“ segir
hann og brosir, „ég geymi það að
sjálfsögðu með öðrum dýrgripum í
kommóðunni minni."
Amljótur segist ekki hafa orðið
fýrir aðkasú frá vinum sínum þrátt
fyrir óvenjulegt áhugamál en hann
segist hlæjandi alltaf hafa verið nörd.
„Ég man að vinum mínum þótú
nóg um þennan eilífa söng og vom
stundum að þagga niður í mér, en ég
tók það ekkert nærri mér. Mamma og
pabbi hvöttu okkur krakkana alltaf til
að vera bara við sjálf og ég.held við
höfum öll noúð góðs af því vegar-
nesú."
Mín helsta ástríða
Nú er Arnljótur á myndlistarsviði í
Fjölbrautaskólanum f Breiðholú og
stundar jafnframt því nám í rafbassa-
leik í Tónskóla FÍH.
„Ég lærði á flautu sem bam og
spilaði alltaf í lúðrasveit en svo varð
rafbassinn mitt hlutskipú. Ég hef ver-
ið að skoða tónlistina í dýpra og
heimspekilegra samhengi og er mjög
heillaður af ýmissi tónlist. Þar má
nefria afríska tónlist, reggae, hip-hop,
fönk og fleira. Einnig hef ég heillast af
tónlist sem heimspekingurinn
G.I.Gurdjieff safnaði í vestur-Asíu, en
hanrí nálgast tónlist á annan hátt en
maður er vanur í dag.
Ég hef einnig verið í nokkmm
hljómsveitum og verkefnum, en það
er mín helsta ástríða. Að spila fyrir
fólk er eitt það mest gefandi sem ég
geri, og því réyni ég að gera mikið af
því. Mig Iangar einnig að geta Mús-
fkúlrauna sem er einmitt mjög gef-
andi vettvangur tónlistar, af minni
reynslu. Tónlistin er ekki aðeins tón-
listarinnar vegna, heldur snýst hún
líka um að færa fólk sam-
an. Maður er manns
gaman.
í framú'ðinni langar
Arnljót að fara utan í
skóla og bæta enn frekar
við sig í tónlisúnni en hef-
ur enn ekki ákveðið
hvert. „Það er margt
áhugavert í boði í evrópu
en líka í Kalifomíu. Þar er
skóli sem heitir Cal Arts sem býður
upp á ýmsa spennandi möguleika í
aÚskonar tónlist."
Endar þar sem það á að vera
Myndlisún er líka eitthvað sem
Amljótur hefur áhuga á en hann seg-
ist trúa því að fólk fari smám saman í
„kekkinn" sinn eins og hann orðar
það. „Fólk endar þar sem það á að
vera," segir hann brosandi og telur að
náttúran sjái um það. „Maður verður
bara að treysta því að ef maður læúir
berast með straumunum sem em í
gangi í lífi manns og er virkur, þá er
maður þar sem maður á að vera.
Þetta snýst að miklu leyti um að vera
samkvæmur sjálfúm sér, en maður
reynir alltaf að bæta sig í þeim efnum
sem öðjnm. Það hefúr allt sinn stað
og tíma, það er náttúrulögmál. Það
verða alltaf til ffábærir tónlistarmen,
ffábærir stjórnmálamenn og frábærir
pípulagningarmenn svo dæmi séu
tekin og ekkert er öðm merkilew...
Við þurfum alla fánuna og ég held áð
alheimurinn sjái um það sjálfur að
skipa hvert pláss í réttum hlutföll-
Hún er svo undurfalleg
í augnablikinu á Amljótírr enga
kæruaúJ, en hann var í sambandi í
fyrra. pánn segist eiginlega trúa því
að ástamálin lúú þessu sömu lögmál-
um og trúlega sé það að einhverju
leyti ákveðið fyrirfram hverjir veljist
saman og hvar „fólk endar í kekkin-
um sínutíi," ítrekar hann brosandi.
En þekkir fólk hann ennþá síðan
hann söng aríurnar?
„Já, það er eiginlega algengara en
ekki að fóík muni efúr þessu," segir
hann hlæjandi.
Og hver er uppáhaldsarían?
„Voi Che Sapete úr Brúðkaupi
Fígarós, ekki spuming. Hún er svo
undurfalleg."
£ --8282 ♦ www.heilsudrekinn.is