Dagblaðið Vísir - DV - 04.03.2006, Blaðsíða 34

34 LAUGARDAGUR 4. MARS 2006
Helgarblað DV
mér finnst, heldur reynslan. Ég bjó á
stúdentagarði innan um múslima,
shíka og fólk alls staðar að úr heim-
inum. Við íslendingar virðumst ekki
hafa gert okkur grein fyrir hvað er að
gerast í nágrannalöndunum þar
sem f]öldi af þessu ágæta fólki býr.
Mér finnst við eiga afskaplega litla
samleið ef enginn slær af. Við verð-
um að slá af okkar og þeir af sínu,
annars verða árekstrar. Mér þótti til
dæmis ákaflega ónotalegt að vakna
eina nóttina í Osló við það að verið
var að halda hátíð fyrir utan húsið
og brenna fána. Þá var verið að
fagna því að Indira Ghandi hefði
verið drepin. I blokkinni var sameig-
inlegt þvottahús og einhverju sinni
þegar ég kom niður að sækja þvott-
inn minn úr þurrkaranum var hann
horfinn. Rúmfötin mín, handklæðin
og annað, en þarna stóðu konur
með blæjur og tilkynntu mér að þær
mættu eiga þetta því þær hefðu ver-
ið á undan mér að ná þessu! Það
fengi hins vegar enginn mig til að
segja „ég þoli ekki múslima" því þá
væri ég farin að dæma eitthvað sem
ég reyni ekki að takast á við. Málið
snýst um að mætast á miðri leið."
Smá útúrdúr: Ein af fyrstu lög-
reglukonunum, ein af upphafs-
mönnum Rásar 2, fréttastjóri á
Bylgjunni, fréttamaöur við norska
ríkisútvarpið ogíslenska sjónvarpið,
bæjarfulltrúi í Hafnarfirði, hefur set-
ið á Alþingi sem varamaður fyrir
Framsóknarflokkinn, formaður
Gigtarráðs íslands og fyrsti kvenút-
varpsstjórinn á Norðurlöndum... Er
það þér eðiislægt að vera brautryðj-
andi?
„Sjálfsagt er hægt að flokka mig
sem brautryðjanda," svararhún. „Ég
fer ekki troðnar slóðir og finnst eðli-
legasti hlutur í heimi að ég sé eina
konan sem verið hefur útvarpsstjóri
á íslandi. Svona eftir á að hyggja
fyndist mér skrýtið ef ég væri það
ekki!" segir hún brosandi.
Ríkið fer illa með fólk
Arnþrúður hefur gert margt um
sína daga. Auk þess sem að framan
er getið var hún formaður lands-
liðsnefndar, stofnsetti og rak um
árabil Tískuhús Sissu við Hverfis-
götu ogþam lögfræði við Háskóla ís-
lands. Allt er þetta reynsla sem hún
segir kþma sér vel, kannski ekki sfst
þegar sfðari eiginmanni hennar,
Gunnari Þór Jónssyni, fyrrverandi
prófessor og yfírlækni á slysadeild,
var yikið úr starfí. Við tóku mikil
málaferli, þar sem Amþrúður stóð í
eld)ínunni, varði sinn mann ogskrif-
aði heila bók um málið:
/ „Þá kom sér vel að hafa eitthvert
innsæi í lögin. Gunnar Þór hafði ver-
ið afskaplega farsæll og viðurkennd-
sem góður læknir en var sagt upp
tarfi. Þá spunnust mikil málaferli
ísem fóru tvisvar sinnum fyrir
Hæstarétt. Hann vann málið í bæði
skiptin með einróma samþykki
Hæstaréttar, en af hálfu ríkisvalds-
ins hefur enginn verið dreginn til
ábyrgðar. Það sýnir best að ríkið hik-
ar ekkert við að fara illa með fólk;
mannslífið er ekki meira virði. Við
þurfum því ekkert að verða hissa á
því að gömlu fólki sé fleygt út af
Landakoti þessa dagana. Þetta er
gildismatið sem er í gangi. Auðvitað
á Gunnar rétt á því að gerður sé við
hann starfslokasamningur eins og
gerður er við aðra. Það hefur verið
brotíð gríðarlega á þessum manni.
Þetta er ekki bara einkamál Gunnars
heldur líka mitt mál og bama hans.
Þessi málaferli stóðu yfir í sex ár og
það þarf gríðarlega sterk bein til
þess að þola svona," segir hún
ákveðin. „Það hefur mikil áhrif á fólk
þegar það er beitt órétti viðstöðu-
laust. Hann vann málið tvisvar.
i
Samt létu menn sér ekki segjast.
Gunnar varð auðvitað að fá sér
vinnu eins og aðrir og fékk starf í Sví-
þjóð. Ég vildi vera hér. Mér fannst
eins og verið væri að hrekja hann í
skóggang eins og gerðist á land-
námsöld, það var verið að hrekja
manninn úr landi. Það var ekki nóg
að svipta hann starfinu og reyna að
taka af honum æruna. Ég er aftur á
móti ekkert á því að láta hrekja mig
eitt eða neitt. Ég opnaði bara út-
varpsstöð og fór að rífa kjaft. En
þessu máli er ekki lokið. Við erum
þessa dagana að fara fram á það við
heilbrigðis- og háskólayfirvöld að
gera starfslokasamning við Gunnar
Þór, sem var forsetaskipaður til 67
ára aldurs. Ég var áhorfandi að því
að heilbrigðisstétt reyndi að murka
lífið úr manni. Mín reynsla er sú að
allir mínir erfiðleikar hafa styrkt
mig. Ég lít dálítið mikið þannig á, að
ef það er hart á dalnum sé það eitt-
hvað sem ég eigi að bæta á mig. Þá
tek ég bara þann poka líka."
Jónína, Jón Gerald og Útvarp
Saga
Þótt Arnþrúður sé vissulega ekki
skaplaus kona og fari ekkert í graf-
götur með skoðanir sínar, vakti það
furðu margra sem hana þekkja, þeg-
arhún virtist allt í einu komin upp á
kant við fólk sem margirhöfðu talið
til vina hennar. Harðorðar yfírlýs-
ingar hafa flogið á milli hennar og
annarra í fjölmiðlum. Byrjum á hin-
um fjórum fræknu á Útvarpi Sögu:
„Við, þessi fjögur fræknu, hófum
að starfa saman sumarið 2002 og
verður Útvarp Saga því fjögurra ára
eftir nokkrar vikur. Norðurljós sem
ráku Útvarp Sögu sáu svo ári síðar
að þau gátu ekki rekið þessa stöð
lengur, það væri ekki fjárhagslegur
grundvöllur fyrir henni. Ég þekkti
gamla brýnið, Ingva Hrafn, frá árum
mínum á Ríkissjónvarpinu, en Sig-
urð G. Tómasson og Hallgrím Thor-
steinsson þekkti ég ekkert fýrr en
samstarf okkar hófst. Þótt yfirmenn
Norðurljósa hafi ekki séð ljósið með
rekstur stöðvarinnar, sáum við fjög-
ur ljósið. Kannski var það bara týra
frá vasaljósi, en við vorum svo bjart-
sýn að við keyptum stöðina og flutt-
um í Hús verslunarinnar. Við þurft-
um að leggja á okkur mikla vinnu
fyrir lítil laun, en eftir árið var farið
að harðna verulega á dalnum. Nið-
urstaðan varð sú að ég keypti þá að
mestu út úr fyritækinu og á í dag
84% í Útvarpi Sögu. Nú hefur stöðin
náð að stækka hlustunarsvæði sitt
verulega, bæði á Akureyri og Suður-
landi. Við sendum út beint í tólf
klukkustundir á dag, frá klukkan 7-
19, en þegar við „fjögur fræknu"
sendum út í fimm tíma á dag í upp-
hafi þóttí það mikið."
En reynduð þið ekki að selja
meðan þið voruð öll ennþá innan-
borðs?
„Ja, við fengum að minnsta kosti
Handboltastjarnan Amþrúður Móunum varekki
fyrir að faro ó þesstim órumi' :eg:r hun. en atvorlegt sly;
við ‘ögreglustórí batt enda ó irekari handboltaferil.
tilboð. Þegar verst gekk, sumarið
2004, fékk ég símtal frá konunni sem
þú og aðrir hafa talið æskuvinkonu
mína, Jónínu Benediktsdóttur. Hún
bauðst til að kaupa Útvarp Sögu af
okkur og sagðist vera með fjársterka
aðila sem ég fékk aldrei að vita
hverjir voru. Ég bað hana að gera
okkur tilboð og sá ekki betur en fé-
lagar mínir væru dauðfegnir þegar
ég sagði þeim að tilboð væri á leið-
inni. Þegar það barst, var það undir-
ritað af Jónínu Benediktsdóttur, fyr-
ir hönd Jóns Geralds Sullenberger.
Jón Gerald reyndi semsagt að kaupa
Útvarp Sögu. Ég hef oft velt því fyrir
mér hvað honum gekk til með þessu
þar sem hann er búsettur í Banda-
ríkjunum. Hafði hann einhverja
reynslu af útvarpsrekstri, sem er
mjög erfiður, og hvar ætlaði hann að
fá peninga fýrir heilli útvarpsstöð?
Varla hefði Jónína getað lánað hon-
um þar sem hún er gjaldþrota. Til-
boðið var ekki ásættanlegt og reynd-
ar svo lágt að Ingvi Hrafn hreirílega
brjálaðist. Síðar heyrði ég af því að
þau Jónína og Jón Gerald hefðu ætl-
að að nota Útvarp Sögu í Baugsmál-
inu og fýlgja eftir lögreglurannsókn-
inni sem var í gangi á þessum tíma.
Mjög háttsettur maður hér í bæ á
tölvupóst frá Jónínu þar sem hún
greinir frá því að þau ætíuðu að
ganga frá Baugsmönnum með Út-
varpi Sögu."
Þú ertmeð stórar yfírlýsingar hér,
Amþrúður. Gætirðu staðið við þetta
eftil þess kæmi?
„Hæglega, það get ég hæglega,"
svarar hún að bragði.
Hvatningarbréf frá
forsætisráðherra?
Þú hefur sagt frá þvf fyrr í þessu
viðtali að þið Jóm'na hafíð ekki veríð
vinkonur frá Húsavík eins og margir
telja. Hvar oghvenærfóm leiðirykk-
ar að liggja saman?
„Eins og ég hef sagt man ég eftír
Jónínu sem lítilli stelpu á Húsavík.
Okkar leiðir lágu í raun aldrei saman.
Hún var í Bandaríkjunum og Svíþjóð
að ég held þegar ég var í lögreglunni
og í Noregi. Okkar leiðir lágu eigin-
lega fýrst saman árið 2002 þegar ég
var farin að vinna hjá Útvarpi Sögu
eftír að hafa verið í fríi ffá fjölmiðlum
í langan tíma og rekið tískuvöruversl-
un um árabil. Þú þekkir það ábyggi-
lega, Anna mín, hvað maður eignast
allt í einu mikið af „vinum" þegar
maður starfar á íjölmiðli!" segir hún
brosandi. „Jónína semsagt hringdi í
mig og sagði mér að hún ætlaði að
bjóða okkur nokkrum konum frá
Húsavík til sín. Við mættum, ég,
Bryndís Torfadóttir, fyrrverandi
framkvæmdastjóri SAS á Islandi, og
Sólveig Hákonardóttir sem starfar á
101 hótel. Ég hafði oft hitt Bryndísi og
Sólveigu gegnum ti'ðina en þóttí vænt
um að við Húsavflcurmeyjamar ætí-
uðum að hittast. Við fórum nokkrum
sinnum í heimboð til Jónínu þennan
vetur, enda var gaman að sækja hana
heim. Hún gat verið afskaplega
skemmtileg kona og bráðfyndin ef
hún vildi svo við hafa. Svo gerist það
að hún býður okkur heim til sín 15.
febrúar 2003 á heimili sitt í Bryggju-
hverfinu, í ægilega flotta matarveislu.
Það bættust fleiri I hópinn en Húsvflc-
ingar, þeirra á meðal Jóhanna Vil-
hjálmsdóttir í Kastíjósinu og kona
sem heitir Sigrún Jónsdóttir og bjó í
húsinu. Þetta var á sama tíma og svo-
kallað „vínbeijamál" kom upp í
London, þegar Hreinn Loftsson hittí
Davíð Oddsson þar og Davíð sagði að
Hreinn hefði verið að reyna að bera á
sig fé. Hreinn varaði við því að yfir-
völd gætu ráðist gegn Baugi og um
fátt var meira talað í þjóðfélaginu
þessa daga. Auðvitað vorum við lflca
að ræða þetta mál, en þá sagðist Jón-
ína vita allt um Baug og við skyldum
bara bíða og sjá hvað kæmi út úr lög-
reglurannsókninni sem þá hafði
staðið yfir í nokkra mánuði; þá segð-
um við annað. Síðan dró hún fram
tölvupóstsbréf sem hún sagði að væri
til sín frá Davíð Oddssyni og las fyrir
okkur úr bréfinu."
Hvað stóð íþví?
„Hún las upp kafla um hvað hún
stæði sig vel og að hún skyldi halda
áfram á sömu braut. Orð Davíðs til
hennar eftir því sem hún sagði. Mér
fannst þess vegna fyndið að sjá sjón-
varpsviðtal við Davíð Oddsson þeg-
ar hann tók við sem seðlabanka-
stjóri og hann tók fram í viðtalinu að
hann kynni ekki að senda tölvupóst!
Við sáum ekki bréfið sjálft, heyrðum
bara það sem hún las fyrir okkur."
En hvernig manstu svona vel
dagsetningu fyrirþremur árum?
„Vegna þess að ég held dagbók
sem ég skrifa mikið í eins og sjá má,"
segir hún og dregur svarta, þykka
dagbók frá árinu 2003 upp úr tösku
sinni. Flettir upp á 15. febrúar;
„Húsfundur Hverfisgötu. Jónína
Ben, matur". „Ætíi ég hafi ekki lært
það í lögreglunni að vita allt um
mínar ferðir?" bætir hún svo við. „Ég
er með allt á hreinu hvar ég er á
hverjum tíma."
Fannst þér þetta ekkert óvenju-
legt; að lesa upp úr bréfí frá forsætis-
ráðherra í matarveislu með vinkon-
um sfnum?
Á Útvarpi Sögu „Við sendum út beintl tólf
klukkustundir d dag."
„Nei, í rauninni ekki, því ég var
orðin svo vön því að heyra Jónínu
bölva Baugsmönnum. Hún talaði af-
skaplega opinskátt um samskipti sín
við háttsetta menn í þjóðfélaginu,
en það var svosem ekkert sem fékk
mig til að hrökkva við. Hún hefur
margoft látíð mig heyra það að
hennar vinir séu bæði valdamiklir
og rflcir eftir því; það sé annað en
hægt sé að segja um vini mína."
Veit hver bréfberinn er
Svo birti Fréttablaðið tölvupóst
Jónfnu, sem þeirhafa nú fengið lög-
bann á. Jónína kemur fram í viðtali
og kallar þig „bréfbera" og þá var
eins og olíu værí hellt á eld ogþú lést
ýmislegt flakka íþættinum þínum á
Sögu:
„Já, það eru mjög margir sem
halda að ég sé upphafsmaðurinn að
birtíngu töluvpóstsbréfanna. Ég hef
aldrei verið eigandi að þeim bréfum
sem Fréttablaðið birti."
Ekki eigandi segirðu, en hefurðu
séð þau?
„Já, ég hef kannski séð þau og lflca
bréf sem enn eru óbirt. Ég hef séð
bréf þar sem hún mútar Jóhannesi
Jónssyni í Bónus og hótar honum,
fer fram á 70 milljónir og Audi-bíl."
Geturðu sannað það? Ertu með
bréfíð?
„Ja, ef það er ekki í töskunni, þá
er það heima hjá mér," segir hún.
Égbíð. Hún brosir, teygir sig nið-
ur að töskunni sinni og dregur upp
tvær dagbækur og leitar í þeim.
Leggur svo á borðið tölvupóstsbréf.
Dagsett 8. september 2003. Til Jó-
hannesar í Bónus, frá jónínu Bene-
diktsdóttur. Afrít til annarra.
Ég trúi ekki mínum eigin augum.
Tvúes bréfíð. Þar er fuilyrðing um að
ekki sé aðeins að koma út ein bók um
Baug, heldur tvær, bæði á ensku og
fslensku. Jú, vissulega kemur þama
fyrirhin margfræga setning um Audi-
búinn og 70 milljónimar, en það er
ekki hún sem stekkur á móti mér við
lesturinn. Heldur þessar:
„Hingað tú heföi veríð betra fyrír
margra hluta sakir aö hlusta á mig.
Þaö er ekkert öðmvísi núna!!“ Og önn-
ur: „Þetta er í síðasta skipti sem ég
skrifa þér og þú hefur tvo daga tíl að
klára þetta með Einari, að öðrum kostí
fer ég á fufla ferð... einu sinni enn."
Þetta er semsagt ástæða þess að
þú sagðir að hún mætti kalla þig
bréfbera oghvað sem væri, þú vissir
meira en þú hefðir sagt í útvarpið?
„Já. Ég er hins vegar ekki upp-
hafsmaður bréfasendinganna, en tel
mig vita hver það er.“
Oghver erþað?
„Það segi ég ekki hér. En ég tel mig
hafa góðar heimildir fyrir þvf að upp-
hafsmaður tölvupóstanna sé kona.
Jónína hefur lflca sent tölvupóst frá
Portúgal sem lenti á röngum stað.
Það er afar viðkvæmt bréf, en hún
virðist hafa farið línuvillt á póstlistan-
um sínum og bréfið lenti hjá vinkonu
minni sem hefur sama upphafsstaf
og sá sem bréfið var ætlað."
Erþérpersónulega iúa við Jónínu
Benediktsdóttur?
„Nei, ég ber í sjálfu sér engan kala
til Jónínu," svarar hún án umhugs-
unar. „Ég hins vegar gagnrýni hana
eins og aðra sem reyna að bera rang-
ar sakir á aðra og koma sakamálum af
stað. Ég lít svo á að hún sé upphafs-
manneskjan að þessu Baugsmáli
ásamt öðrum; að þetta séu saman-
tekin ráð að koma þessum mönnum
á kné. Þessir tölvupóstar sýna hvaða
samskipti áttu sér stað þama og Jón-
ína hefur sömuleiðis sagt í viðtali við
Mannlíf að hún hafi greitt Jóni Gerald
Sullenberger 7 milljónir fyrir að kæra
Baugsmenn. Jón Gerald virðist hafa
verið mjög tregur til þess að kæra þá,
einfaldlega vegna þess að hann er
sjálfur sekur í að falsa gögn. Einhver
eða einhverjir hafa hag af því að kæra
komi ffarn á Baugsmenn úr því það
þurftí að borga manni fyrir að kæra.
Ég held að Jóm'na sé sjálf búin að út-
skýra sinn tilgang; hún er ósátt við
viðskilnað sinn við Jóhannes og telur
sig hafa tapað fé á þeirra samskipt-
um. Hvar er bókin sem hún segir í
þessu tölvubréfi árið 2003 að sé að
koma út bæði á ensku og íslensku?"
spyr Amþrúður og bendir á bréfið á
borðinu. „Bókin sem átti að fletta
ofan af Baugi? Hún sendi mér einn
kafla úr bókinni á tölvupósti og ég
hélt um höfuðið eftír þann lestur."
„Hún hefur margoft
lótið mig heyra það
að hennar vinir séu I
bæði valdamiklir og
ríkir eftir því; það sé
annað en hægt sé að
segja um vini mína /'
Hefurðu heyrt eitthvað frá Jónínu
sjálfrí eftir að þið lentuð upp á kant
frammi fyrir alþjóð í október?
„Nei, ekki eftir það. Fyrir þann
tí'ma heyrði ég hins vegar oft frá
henni, bæði í síma og í tölvupósti. Ég
er með mörg bréf sem hún hefur
sent fólki á sínum póstlista þar sem
hún dreifir óhróðri um mig. En ég
hef ekki hitt hana augliti til auglitis í
langan tíma. Ég fer ekki inn á NASA
og býð sjálfri mér í afrnæli!" segir
hún glottandi og vísar til þess þegar
Jónína Benediktsdóttir mætti í af-
mæli Andrésar Péturs Rúnarssonar
fasteignasala með Jón Gerald Sul-
lenberger með sér; mann sem af-
mælisbarnið sagði í blaðaviðtali að
hann hefði aldrei hitt.
Síminn hringir. Útvarp Saga er á
línunni. Amþrúður þarf að fara aftur
í vinnuna. „Þama sérðu hvað Saga
gengur vel þrátt fyrir allt," segir hún
brosandi. „Bara eitt símtal á tveimur
tímum. Annars er þetta gríðarleg
vinna og ég er hiklaust á tólf tíma
valct á sólarhring, byrja í morgunút-
varpinu klukkan sjö á morgnana og
eftir útsendinguna klukkan tíu tekur
við daglegur rekstur en það em 20
manns sem koma að störfum á stöð-
inni í einhverri mynd, algjörlega frá-
bært starfsfólk sem stendur mér þétt
við hlið. Svona er að reka persónu-
lega útvarpsstöð! Ætíi það sé ekki
hringt miklu oftar í Pál Magnússon?"
segir hún, tekur umdeildasta tölvu-
bréf síðari ára, brýtur það saman og
leggur í veskið sitt. Eins gott að hún
mæti engum veskisþjófum á leið-
inni.
annakrhtine@dv.is