Dagblaðið Vísir - DV - 01.09.2006, Side 34

54 FÖSTUDAGUR 1.SEPTEMBER2006
Helgin DV
Ósk Hilmarsdóttir, sú sem gekk frá jarðarför sinni fyrir tæpum
fjórum árum, má varla vera að því að koma í viðtal. Hún hefur
nefnilega öðrum hnöppum að hneppa en þeim að segja lífssögu
sína. Ósk er þriggja barna móðir, stuðningsfulltrúi við grunnskóla>
á níu hesta, tvo ketti og á heimilinu búa öll börnin hennar, Kol-
beinn, Brynja og Saga, eiginmaðurinn Guðmundur Björnsson og
hundarnir Kommi og Korka. Á fallegu heimilinu eru víða málverk
eftir Ósk, enda segist hún hafa varið þeim peningum sem hún
eignaðist sem unglingur í listnám hjá Hringi Jóhannessyni.
„Ég var dugleg að dunda mér sem
barn, teiknaði, málaði og kom heim
með öll dýr sem ég fann. Ég komst að
því síðar að pabbi, Hilmar Jóhanns-
son, og bræður hans voru mjög list-
hneigðir, þótt þeir hafi ekki getað
nýtt þá hæfileika nema í starfi sínu
sem píparar."
Leikvöllur Óskar á œskuárunum
var Skólavörðuholtið, að undanskild-
um nokkrum árum í Smáíbúðahverf-
inu og Kópavogi. Þarbjuggu foreldrar
hennar Hilmar og Brynja Óskarsdótt-
ir og á Haðarstíg bjó amman
Guðfinna Ámadóttir. Óskeryngst
þriggja systra sem fœddust með eins
árs millibili.
„Systur mínar, Edda og Ólöf,
segja að ég hafi verið voða frek, en
það er ekki orð að marka það!" seg-
ir hún kankvís. „Ég var englabarn-
ið hennar mömmu, óskin yngsta
og besta, var rólegt og gott barn og
sjálfri mér nóg. En þetta með syst-
urnar er í raun grín," bætir hún við.
„Við höfum alltaf verið mjög nán-
ar og miklar vinkonur. Við vorum
saman í herbergi og stærsti draum-
ur okkar var að eignast kojur, sem við
eignuðumst aldrei."
Sveitadvöl norður á Ströndum
Dýravinurinn Ósk mcetti aftur og
aftur heim með ketti sem hún sagðist
hafa fundið í reiðileysi.
„Mamma og pabbi sáu auðvitað
strax að þetta voru vel aldir heimil-
iskettir og ekki við það komandi að
ég fengi að hafa dýr. Ég var klóruð og
bitin og lenti einu sinni í gifsi eftir að
villiköttur hafði bitið gegnum hand-
legginn á mér, en það aftraði mér
ekki frá að reyna áfram að næla mér
í kisu.
Þau létu undan fyrir rest, gegn
ákveðnum skilmálum um að ég bæri
ein alla ábyrgð á dýrinu bæði í um-
gengni og fæðuöflun ef með þyrfti.
Það var nú auðvelt í þá daga, fisk-
búðir út um allt og hægt að fá ugga
og úrskurð gefins, bara að sjóða, ekk-
ert mál."
Til að lœkna stelpuna afdýraárátt-
unni var brugðið á það ráð að senda
hana í sveit.
Um miðja nótt
„Vinkona mömmu sagði henni
að ég myndi læknast á þremur vik-
um og missa áhugann á dýrum.
Með mitt nestí settist ég í rútu niðri
í Lækjargötu og kom um miðja nótt
norður í Djúpuvík á Ströndum. Þetta
var langt og strembið ferðalag, rútan
komst ekki lengra en í Hólmavík, þá
tók við bátsferð, svo jeppi og loks aft-
ur bátur sem kom mér til Djúpuvík-
ur á Ströndum, enda enginn vegur
frá Kaldbaksvík og norður eftír.
Um miðja nótt var mér tekið fagn-
andi og boðið upp á skyr, sem var
það besta sem ég vissi - þangað til
ég bragðaði á því og komst að raun
um að þetta var nú ekki „Reykjavík-
urskyr", heldur eldsúrt skyr, sem ég
borðaði samt með bestu lyst vegna
hamingjunnar að vera nú komin í
sveit."
Sálmabók á sunnudegi
Óskgekk í helstu bústörfþráttfyrir
ungan aldur og heldur betur brást
það markmið að lœkna hana af
dýraástinni. Hún efldist til muna og
þegarfór að vora gat Ósk ekki beðið
eftir að komast norður.
„Ég var því í sveitinni öll sum-
ur fram að fjórtán ára aldri," segir
hún. „Þorlákur bóndi, sem ég kall-
aði afa, var stórmerkilegur gamall
maður sem hafði þann sið að setja
upp í sig fölsku tennurnar, greiða sér
vandlega og fara í betri fötín áður en
hann settist framan við útvarpstækið
með sálmabókina sína á sunnudags-
morgnum tíl að hlýða á messuna.
Hann var svo fallegur hann afi."
Höfundur „Sound of Music"?
Norðurá Ströndum lcerði Ósk
auðvitað ógrynnin öll afdraugasög-
um og á síðkvöldum á veturna sagði
hún systrum sínum sögur, sem hún
sagðist hafa lesið á Borgarbókasajh-
inu.
„Þangað inn hafði ég reynd-
ar aldrei komið, en hugmyndaflugi
mínu voru engin takmörk sett. Edda
systír fullyrðir meira að segja að
þremur árum áður en kvikmyndin
„Sound of Music" hafi komið á tjald-
ið, hafi ég verið búin að segja þeim
söguna... Það er spurning hvort
handritshöfundar „Sound of Music"
hafi stolið hugmyndinni af mér!"
segir hún og hlær.
Fimmtán ára í Þórscafe
Ósk gekk íMiðbœjarskólann, vann í
páska- ogjólafríum hjá Scensk-
íslenska frystihúsinu - „Scenska“ og í
Bœjarútgerðinni og á unglingsárun-
um lá leiðin i Gagnfrceðaskólann við
Vonarstrceti, Vonina, eins og hann
var kallaður. En það var ekki þar sem
hún fann manninn í lífi sínu, heldur
fyrir utan Þórscafé.
„Það var meira að segja í fyrsta
skiptíð sem ég fór í Þórskaffi, ný-
komin heim úr ferð frá Austur-
Þýskalandi, fimmtán ára með flotta
regnhlíf. Hann bauðst til að halda
regnhlífmni yfir höfði mér á leið inn í
bíl sem bar mig í sjoppu á Kópavogs-
hálsi, þar sem ég fékk mér pylsu og
kók og uppgötvaði að ég hafði týnt
regnhlífinni. Birtíst ekki þessi ungi
herra með regnhlífina mína í sjopp-
inni stuttu seinna!"
Lífleg en ekkert rómantísk
Þau voru sundur og saman eins og
gerist oggengur í unglingaást.
GuðmundurBjörnsson er reyndar
nokkrum árum eldri ogþegar Óskfór
á það stig að þykjast ekkert vilja með
hann hafa heimsótti hann bara
mömmu hennar ogsystur. Svo vel
tókst til aðþau Ósk gengu í hjóna-
band árið 1973.
„Ég held að hann hafi alltaf ver-
ið þrælskotinn í mér!" segir hún og
glottír. „Honum finnst ég lifandi og
skemmtileg, en rómantísk er ég hins
vegar ekki. Guðmundur sér alveg um
rómantíkina í okkar sambandi. Ég
held að þegar Guð útdeildi rómantík-
inni hafi Guðmundur verið fremst í
röðinni, en ég aftast! Við erum eins
og svart og hvítt og höfum alltaf verið.
Það trúði enginn á að samband okkar
myndi ganga. Við erum alltaf á önd-
verðum meiði í pólitík og bestu og
skemmtilegustu tímamir í lífi okkar
eru þegar við erum að rífast um pól-
itík fyrir kosningar. Ég held að hann
Guðmundur minn væri dáinn úr leið-
indum ef hann ættí ekki mig!"
„Ég trúi því að við séum
öllkölluð tilannarra
verka. Mér líður þannig
í dag að ég óttast ekki
dauðann. Mérleið
þannig líka í gær. Svo
getur vel verið að ég
verði skíthrædd kort-
er fyrir dauða. Hvað
veit ég um það? Ég hef
aldrei dáið áður."
Falsaði umboð og keypti hús
Óskfór að vinna á skrifstofu hjá
Clausen í Pappírspokagerðinni 18
ára gömul, Guðmundurfór á sjó. Svo
barstskeyti afNorðursjó. Guðmund-
ur bað Ósk að finna fyrirsig
leiguíbúð.
„Ég fór auðvitað samviskusam-
lega í það verkefni, enda var hann
og er ennþá bestí vinur minn. Ég
komst fljótt að þvf að húsaleiga var
alltof há, eigendur vildu eitt ár fyrir-
fram, svo það var miklu hagkvæmara
að kaupa. Ég fann 45 fermetra bak-
hús bak við bakhús á Óðinsgötu og
ætlaði að gera tilboð fyrir hönd Guð-
mundar. Það var ekki hægt, ég þurftí
að vera með umboð frá honum og
annað tilboð í húsið var þegar kom-
ið. Ég gat náttúrlega ekkert verið að
standa í því að senda skeytí um borð
í skip á Norðursjónum, svo ég bara
bjó til þetta fína umboð um að Ósk
Hilmarsdóttír hefði ótakmarkaða
heimild yfir fjárreiðum Guðmund-
ar Björnssonar - og falsaði svo und-
irskrift hans. Þetta umboð er enn í
fullu gildi, enda er það ég sem sé um
öll fjármálin á heimilinu."
Rúgbrauðssneið og sófi
Inn i litla bakhúsið bak við
bakhúsiðflutti Ósk með lítinn
kettling rúgbrauðssneið, sófa frá
ömmu Guðmundar og teppi frá
mömmu sinni.
„Þar tók ég svo á móti sjómannin-
um en sagði honum jafnframt að ég
hefði innritað hann í Stýrimanna-
skólann. Þarna áttum við fimm ynd-
isleg ár og fór ég í fjögurra ára nám
við Póst- og símaskólann, svo fékk
ég góða stöðu í aöalpósthúsinu við
Pósthússtrætí, þar sem ég var ávís-
anagjaldkeri og sá um að borga út
sparimerki og orlof Reykjavíkurbúa."
Fjas sparar ekki tíma
Ósk hafði aldrei séð sjálfa sigfyrir
sér sem móður og húsmóður. Hún
segist hins vegar hafa verið dugleg við
að segja systrum sínum hvernig þcer
œttu að ala upp sin börn.
„Hjá mér er allt klippt og skor-
ið," útskýrir hún. „Ég eyði ekki mikl-
um tíma í rökræður ef ég hef ákveð-
ið eitthvað. Það sparar tíma að vera
ekki að fjasa og miklu betra að segja
hreint út hvað maður vill og hvern-
ig hlutirnir eigi að vera. Ég er hrein
og bein og fólk veit hvar það
hefur mig."
Kraftaverkin
Hún héltjafnvel
að þau hjónin
gcetu ekki eignast
barn og leit því á
það sem
kraftaverk
þegar hún varð
barnshafandi
29 ára gömul.
„Þákomson-
urinn Kolbeinn,
sem útskrifaðist
úr hagfræði í vor,‘
segir hún stolt.
„Fjórum árum síð-
ar fæddist Brynja,
sem er að hefja nám í
líffræði og fyrir þrettán
árum kom hún Saga mín.
Þá var ég á 41. aldursári sko!
Ég ætlaði að taka ársleyfi frá störf-
um þegar Kolbeinn fæddist, en hann
var bara svo þægur barnið að ég var
komin í hálfs dags vinnu hálfu ári
síðar. Þá ákvað ég líka að skella mér
í öldungadeild FB og var ein af þeim
fýrstu sem þar hófu nám."
Fullbókað gistihei mili
Konan sem hafði aldrei séð sjálfa sig
sem húsmóður stóð frammifyrirþví
að láta á það reyna. Komin með tvö
böm, ákvað hún að taka launalaust
leyfi.
„Og mér fannst þetta svo
skemmtilegt og gefandi að ég gegndi
þessu starfi í fimmtán ár af mikilli
gleði," segir hún brosandi. „Reynd-
ar hef ég aldrei verið heimavinnandi
húsmóðir. Þú veist það sjálf að ef
maður segist vera „bara húsmóðir",
þá dettur maður út úr öliu atvinnulífi
og enginn talar við mann af vití! Ég
sagðist því alltaf reka gistí-
heimili útí á landi, þar
sem væri fullbókað
365 daga ársins
og ekki smuga á
aukaherbergi.
Engin laun, en
það væri þó
fritt fæði og
húsnæði og
það fýlgir sko
ekki hvaða
starfi sem er.
Ég hafði ver-
ið kröfuhörð
í vinnu, viij-
að geta ferð-
ast og gert það
sem mig lang-
aði tíl þegar mig
langaði til og var tíl
dæmis svo praktísk að
ég gerði mig ómissandi á
vinnustað svo ég gætí feng-
ið vetrarfrí til að skreppa tíl Kanarí-
eyja."
Verkefni lífsins
Ósk er kraftmikil kona og ótrúlegt
að vita til þess að hún skuli vera
heltekin krabbameini. Hún er mjög
hláturmild, vel til höfð, bráðskemmti-
leg og góður sögumaður. Sjálfsegir
hún að alla cevi hafi sig vantað
nokkrar klukkustundir í sólarhring-
inn til að gera allt sem hana dreymdi
um.
„Þess vegna hugsaði ég oft með
tílhlökkun til elliáranna, þegar ég
hefði nægan tíma til að mála og gera
það sem mig langaði," segir hún og
brosir lítið eitt.
Þar sem hún nefnir elliárin legg ég
í að ræða málefnið sem ég var upp-
haflega komin til að ræða. Krabba-
mein.