Freyr - 01.12.1972, Síða 17

Oftast voru þaS börnin, sem fengu það hlutverk að snúa hverfisteininum, en hér er það konan, sem
ræður ferðinni. Börnin mundu alla ævi hve leiðinlegt það var að snúa hverfisteininum, en nauðsyn-
legt var að brýna ljái og laufhnífa
eftir landshlutum, og frá árinu 1723 eru
til tölur um þessi efni.
í ýmsum árum varð að safna nauðfóðri,
greinum og kvistum, til þess að takmarka
fóðurskort, og algengt var að nota börk
til fóðurs og til blöndunar í brauð handa
fólki.
Heimilisstörf og iðnaður.
Löngum hefur heimilið verið ríki í ríkinu
og þá ekki sízt á þeim tímum, sem það
sá fyrir flestum eða öllum þörfum fólksins,
— fullnægði flestum þeim kröfum — sem
þá voru gerðar til lífsins.
Heimilishaldið var þá aðeins brot af önn
dagsins, en mikinn tíma tók heimilisiðjan,
þó ekki væri fram talið annað en að breyta
ullinni og skinnunum í fatnað. Ullin var
heimaunnin, allt frá því að hún var þvegin
unz hún var orðin að vefnaðarvöru, en
vefnaður var um aldir heimilisiðnaður og
prjónaiðja tilheyrir síðara alda handverki
heimilanna.
Það var líka hlutverk heimilisfólksins að
mala kornið, hvort sem það var gert í
handkvörn eða vatnsknúðar myllur voru
látnar taka að sér erfiðið að snúa stein-
inum. Við mjölinu tóku svo húsmæðurnar
eða vinnustúlkur og gerðu af því brauð
eða grauta, sem á öllum tímum liðinna
alda voru meginmagn næringar fólksins,
að minnsta kosti þess, sem ekki hafði sjó-
fang hversdagslega til matar.
Þótt segja megi að kembing, spuni, vefn-
aður og önnur meðferð ullarinnar væri
megin-hlutverk kvenna, þá tóku karlmenn
F R E Y R
473