Freyr - 01.12.1972, Qupperneq 19

«#*
.

*K*
*«**•«*
£*15í< '*»«I
.* Sl? m *,
■ H*
'22#
i? o *? * r vi c* «*:« c rx
x tsoewí
a.
V, ■
•*r'* . <*«e«»,**i*w ?gj
»«* Wp'
llljll
tmwwMiejngtofr,-„******'■
?; **

Harðangurssaumur hefur löngum þótt vegleg list og hér er sýni af slíku tagi. Til skiptis eru uppistöðu-
þræðir og ívafsþræðir klipptir sundur og dregnir út, en mynstrið er skapað með ísaumi í ýmsum mynstr-
um. Hér um ræðir hvítsaum, sem þykir veglegur í breiðum horðum.
ingunum sjálfum og gripum innan dyra,
sætum og bríkum.
Samgöngutæki eins og sleðar gátu verið
fagurgerð listaverk, sem tveir eða fleiri
höfðu að unnið, svo sem skurðmeistarinn,
rennismiðurinn og svo venjulegur timbur-
maður, nema fleira kæmi til svo sem
skreyting úr kopar eða öðrum málmum.
Tréskurður á hlutum innanhúss var
bæði á föstum munum og lausum. Lok-
rekkjustoðir og bríkur voru einatt með út-
skornum heillaóskum eða sálmaversum.
Kistlar, prýddir útskurði, voru um allt,
þeir voru svo þægilegar tækifærisgjafir.
Að öllu þessu upptöldu er þó margt ótalið.
Við það bættust svo verk þeirra mörgu,
sem kunnu að fara með liti og hagræða
þeim á réttan hátt, með myndum og letri
á muni af ýmsu tagi, utanvert og undir
lokum. Yfir dyrum húsa og á veggi
voru máluð heillaorð og góðar óskir um
Guðsblessun til handa heimilinu og öllum
þegnum þess, eða aðvaranir sem eftir bar
að fara. Þar gátu fyrirmyndir verið sóttar
um langvegu, eða spakmælum, úr fornum
sögum og sögnum, breytt í mynd, sem
mælti fyrir til aðvörunar eða eftirbreytni.
Fjöldi listaverka af nefndu tagi og ó-
nefndu fyllir veggi í söfnum á vorum tím-
um og heilir húsmunir og húsin sjálf votta
hvernig handaverkin voru og segja þá
sögu, sem við hverja listgrein var tengd
á hverri tíð.
Á hátíðastundum.
Nýir borgarar sáu dagsins ljós, það var
gangur lífsins, er og verður ævinlega, og
ekki sízt forðum þegar velgengni var því
háð að margar hendur væru til að sinna
störfum, en vanhöld voru mikil á leiðinni
frá vöggu til æskuskeiðis, barnadauðinn
var einatt þunghöggur í garð fjölskyldn-
anna.
Sum börn voru fædd gæfunnar börn,
sérstaklega sunnudagsbörnin. Það hét að
vísu á Þelamörk, að sunnudagsbörn lifðu
sjaldan lengi, en tækizt þeim að komast
yfir barnsaldurinn var gæfa þeirra og
gengi allsráðandi. Það var mikill ábyrgð-
arhlutur ef maður hafði í draumi „vitjað
nafns“ hjá barnshafandi konu og barnið
ekki skírt nafni vitjandans. Það var mikið
gleðiefni að heilsa nýjum borgara, það var
gjarnan með veizlukosti þar sem grann-
F R E Y R
475