Skátablaðið - 01.12.1967, Page 31

asta jólakvöldið
g ætla að segja ykkur
frá eftirminnilegasta
jólakvöldi, sem ég hef
lifað. Þetta gerðist,
þegar ég var mjög
ungur.
Ég hafði einmitt nýlokið námi í
símritun og hafði unnið á mörgum
stöðum, en aðeins í stuttan tíma á
hverjum stað áður en ég var rekinn.
Ég var ekki rekinn vegna kunnáttu-
leysis, heidur vegna þess, að ég
eyddi tímanum við eðlis- og efna-
fræðilegar tilraunir. Þess vegna kom
ég stundum allt of seint til vinnu
minnar. Einnig kom það fyrir, jaín-
vel meðan ég sat við símritunartæk-
in, að ég fékk hugmynd, sem fékk
mig til að gleyma stað og stund —
þar til einhver kallaði hastarlega inn
í eyrað á mér: „Svona, haltu áfram!“
Jólakvöldið 1867 stóð ég á þjóð-
veginum, enn einu sinni rekinn af
sömu ástæðum og áður.
Ég hafði haft vinnu á lítilli brautar-
stöð langt uppi í sveit. Á þessum tím-
um var bezt að fá vinnu við járn-
brautarstöðvarnar. Því hélt ég til
næstu stöðvar og ætlaði að spyrjast
fyrir um vinnu þar.
Stytzta leiðin lá eftir járnbrautar-
sporinu, og því fór ég hana.
Reyndar var ég ekkert leiður yfir
að hafa verið rekinn úr vinnunni. Ég
hugsaði einungis um tilraunirnar, og
vann enn að þeim, meðan ég þramm-
aði áfram eftir sporinu.
Kvöldið var kyrrlátt, og þegar ég
hafði gengið i nokkrar klukkustundir,
tók að rigna. Ekki leið á löngu, unz
ég var orðinn gegnvotur, þvi ekki
hafði ég efni á að kaupa mér frakka
eða hatt.
Ég hélt áfram á enn eina klukku-
stund, en þá var mér Ijóst, að þetta
kvöldið myndi ég ekki ná til neinnar
brautarstöðvar. Þess vegna ákvað ég
að finna mér einhvern gististað.
Skyndilega tók ég eftir dökkri þúst
framundan. Þegar betur var að gáð,
var þetta stór bygging. Hún var auð-
sjáanlega eign járnbrautarfélagsins
og inn í hana lágu brautarspor. Þetta
var eimvagnageymsla. Dyrnar voru
mjög vel læstar, en gluggi var opinn
og þar fór ég inn.
Það var niðamyrkur inni. Ég beið
nokkra stund grafkyrr til þess að
rannsaka hvort nokkurt hljóð heyrð-
ist, sem bent gæti til annarra manna-
ferða en minna. Allt var kyrrt, aðeins
hávaðinn í regninu, er það buldi á
byggingunni, rauf kyrrðina.
Ég kveikti á eldspýtu. Það var eim-
vagn þarna inni. Á svipstundu
gleymdi ég svefni, hungri og kulda.
Tækifærið til þess að skoða eim-
vagn var komið, og ég notfærði mér
það svo sannarlega. Ég hafði lesið
töluvert um eimvagna og járnbrautar-
lestir og þóttist vita allmikið um þær.
Ég fann lukt og kveikti á henni,
albúinn að halda hátíðlegt einmana-
legasta og eftirminnilegasta jóla-
kvöld ævi minnar.
j kyndiklefanum var allt tilbúið til
brottfarar næsta morgun. Mér var nú
mjög kalt svo ég kveikti upp. Opnaði
fyrir loftstrauminn og fyrr en varði
blossaði lítill, glaðlegur eldur upp
undir katlinum og reykurinn streymdi
út um reykháfinn.
Meðan ég rannsakaði mæla og
tæki ásamt fjölda handfanga varð
svo heitt, að ég gat hengt blaut íötin
til þerris. Ég gleymdi því gersamlega
að ég var svangur, meðan ég endur-
tók með sjálfum mér allt, sem ég
vissi um eimvagna.
„Ef ég tek í þessa stöng, þá mun
gufan írá katlinum íara um rörin inn
í strokkinn og bullan mun lyftast.
Siðan mun vagninn renna af stað.“
Og svo sannarlega gerði hann það.
SKATABLAÐIÐ
127