Sameiningin - 01.06.1910, Blaðsíða 2

g8
þessi var samt mest.
Kölluðu þeir kristniboða
klœkjafullan mann;
á hann lögðu gremi goða,
_ gjörðu landrækan.
4. Stefnir skip í árós átti,
út það tók á haf.
Þá á heiðnum heyra mátti
hefnd það stafaði’ af;
hugðu þeir af gremi goða
gjörðist undr slík.
Óskemmt gegn um ölduboða
inn það rak á vík.—
5. Hart skal eigi’ á heiðni taka,
hitt skal síðr þó
kristna menn um kristni saka,
kveikja vina róg.
Myrkrið hefir merking sína,
mun því verða til.
Gegn um myrkrið skal þó skína
skærast Ijós með vl.
6. Yfir voða-veðr dynr,
volkast skipið enn.
„Kirkjan rofnar, kirkjan hrynr!“
kalla smeykir menn.
Undan flest mun annað hrökkva,
ei hún fer í strand.
Ei mun kirkju-knörinn sökkva,
kemst hann heill á land.
II.
Skýrsla Þangbrands.
1. Skip kom eitt af Isalandi
Ólaf konung heim að sœkja.