Sameiningin - 01.06.1910, Blaðsíða 18

ætti að skipa í rannsókn vorri, er vér athugum bókina
kafla fyrir kafla. Sé það satt, sem vér liöfum þegar
sagt um guðlegan innblástr, þá hlýtr það og að vera satt,
að hjá honum sé miðdepill ritninganna og afiið, sem
tengir þær saman. Sé ritningin bygging, þá er hann
hornsteinn þeirrar byggingar. Allt annað í þeirri bók
á að leiða til hans; og ef vér þekkjum hann, lærum
að sjá í honum ímynd og opinberan föðursins, finnrnn til
samhygðar með anda hans, reynum í hjörtum vorum
náðargjöf hjálpræðis hans, fáum vitneskju um þann
sannleik, að í honum höfum vér sannan guð og eilíft
iíf, þá höfurn vér lykilinn að réttri ráðning allra leyndar-
dóma biblíunnar. Án þess lykils er hún leyndardómr, sem
vér aldrei getum ráðið fram úr. Enginn lærdómr, ekkert
hugvit, stoðar oss þar. Oss er ekki til neins að leita til
gamla testamentisins eða nokkurs liluta ritningarinnar
til að seðja forvitni, sem vitsmunir einir eða bókmennta-
smekkr hefir vakið. Hún var ekki gefin oss í slíkum
tilgangi, heldr til að leiða oss til hans, „sem er orðinn
oss vísdómr frá guði, bæði réttlæti og lielgun og endr-
]ausn“ (1. Kor. 1, 30). Það, sem sagt er í síðasta versi
tuttugasta kapítula Jóhannesar guðspjalls um það sér-
staka rit, má eins vel með sanni segja um alla biblíuna:
„En þetta er ritað til þess að þér skuluð trúa, að Jesús
er Kristr, sonr guðs, og til þess að þér, er þér trúið, haf-
ið líf í hans nafni.“ Kristr er sólin á þeim himni, og
þegar vér komumst inn í geislahaf það, sem streymir frá
honum, þá höfum vér ljós eilífs lífs.
Bókin, sem mest er lesin.
Eftir séra N. Steingr. Þorláksson.
Fáar bœkr verða mjög gamlar. Flestar lifa ekki
mannsaldrinn. Þá er búið að gleyma þeim. Þær eru
sama sem dauðar, því enginn les þær, nema ef einhver
sérfrœðingr kvnni að gjöra það. Þótt gaman sé að
þeim á meðan nýja brumið er og svo stórt orð sagt, að