Sameiningin - 01.06.1910, Blaðsíða 11

107
er vanalega sá, að slá alveg föstu fyrirfram, án nokk-
urrar rannsóknar, liver sannleikrinn muni vera, og
rannsaka svo það eitt, sem virðist styðja þetta fyrir-
fram gjörða álit, en sneiða hjá öllu, sem kemr í bág þar
við. Það liggr í augum uppi, að þeim, sem þannig fara
að, kemr ráð Torrey’s ekki að neinu minnsta haldi. En
hinurn, sem l:afa manndóm og djörfung til að kannast
við sannleikann, liver sem hann er, er meir en líklegt að
l>að geti hjálpað.
Látum oss ekki draga sjálf oss á tálar. Enginn getr
átt gleðiríka von eða vissu eilífs Hfs lífs, neina liann hafi
flúið til náðar guðs í Jesú Kristi. Frelsið í lionum er
öllum boðið. Höfum vér þá þegið það? Sá, sem hefir
gjört það, hefir tekið sinnaskifti. Ihugum þetta vand-
lega og biðjum um náðaraðstoð heilags anda við þá
íliugun.
GAIííLA TESTAMENTIÐ SKOÐAÐ í ÞESS EíGIN LJÓSI.
Kafli úr bókinni „The Problem of the Old Testament“
eftir dr. James J. Orr. Lausl. þýðing eftir G. G.
— (TVamh. og niörl.J
Það, sem því verðr næst ti] að vekja eftirtekt vora, er
vér rannsökum gamla testamentið, er sannfœringin, sem
gengr eins og rauðr þráðr gegn um það allt — sannfœr-
ingin um, að þessi trúarbrögð, sem það birtir stig fyrir
stig í sögu sinni — sé ekki af mannlegum toga spunnin,
heldr ávöxtr guðlegrar opinberunar. ITugsan nútíðar-
innar hættir til að setja sálarfrœði í stað opinberunar.
Hún tekr frá oss orð guðs til Esajasar, Jóhannesar
eða Páls, og gefr oss í staðinn hugsanir Esajasar, Jó-
hannesar eða Páls um guð. Jafnvel þegar orðið,,opin-
berun“ er notað, þá er því gefin þessi sálfrœðilega
merking. En þetta er ekki sjónarmið biblíunnar sjálfr-
ar. Það, sem skráð er í ritningunni, er ehki fyrst og
fremst, hvað mennirnir hafi hugsað um guð, heldr hvað
guð hafi gjört manninum og opinberað manninum um
sjálfan sig. Grunntónn hennar er ekki: ‘svo og svo
hugsar maðrinn’—, heldr: ‘svo og svo segir drottinn’