Sameiningin - 01.06.1910, Blaðsíða 29

125
hann fara frá þeim. Hann hrökk upp, en nam óðar staðar.
Ó, rómverskr dómr hélt honum föstum. Svo lengi sem sá
dómr héldist var til ónýtis að flýja. Hvergi í víðri veröld
var neinn sá staðr til, þar sem hann gæti óhultr verið fyrir
hinum keisaralegu kröfum, — hvorki á landi né sjó. ÞaS,
sem hann þurfti, var frelsi, fullkomið frelsi að lögum. MeS
því einu móti mætti hann eiga heima í Júdeu og fullnœgja
sonarskyldu þeirri, sem hann var fastákveSinn aS helga allt
sitt líf. í engu öðru landi myndi honum vera líft. GuS
minn góðr! Hve lengi hafði hann orSið ao bíða vakandi
og biðjandi eftir slíkri frelsan! Og allt at leið tíminn til
cnýtis. Loks kom til hans von meS loforSi tríbúnsins. Því
hvaS annaS gat legiS í því, er sá mikli maSr hafSi viS hann
sagt? Og ef velgjörðamaSr hans, sem guð haf'Si loksins
sent honum, yrSi nú deyddr! DauSir menn koma ekki aftr
til þess aS láta heitorS þau rætast, sem þeir hafa unniS hér
í lifanda lífi. ÞaS skyldi aldrei verSa. Arríus skyldi ekki
dejja. AS minnsta kosti væri betra aS láta líf sitt meS
honum en aS komast lífs af úr þessarri hættu og halda á-
fra:-i aS vera galeiSuþrælI.
Ben Húr leit aftr í kringum sig. Bardaginn hélt enn
áfram í ákafa á þilfarinu. Skip óvinanna lágu enn fast upp
viS Astræu beggja megin og þrýstu sterklega aS hlið-
um hennar, svo aS henni lá viS að brotna sundr.
Á þóftunum brutust þrælarnir um af alefli, til þess
aS reyna aS slíta af sér hlekkina, og er þau á-
tök urSu árangrslaus, öskruSu þeir eins og væri
þeir óSir. VarSmennirnir voru gengnir upp á þilfar.
Heraginn var horfinn, og í hans staS allt komiS á tjá og
tundr. Nei, ekki aS öllu levti. RœSaraformaSrinn hélt
enn sæti sínu alveg eins og áSr, rólegr eins og ekkert hefSi
komiS fyrir, sló hamri sínum á hljóSborSiS, vopnlaus. Þá
er hlé varð á háreysti bardagans, heyrSust slög hans, þótt
ekkert tillit væri lengr til þeirra tekiS. Ben Húr leit til
hans í síSasta sinni, sleit sig svo lausan, ekki þó til þess að
leggja á flótta, heldr til að leita tríbúninn upp.
LítiS bil var á milli hans og hinnar aftari stiga-upp-
göngu. Hann tók þaS bil á stökki og flýtti sér svo upp
stigann. Þá er hann var korninn upp í hann miSjan, sá
hann allt í einu loftiS blóSrautt af eldi, skipin beggja megin
viS Astræu, sjóinn alþakinn skipum og skipsflökum, bardag-
ann allan í gangi umhverfis stýrimannsrúmiS, þá, sem
sóktu að, marga, en fáa hina, sem vörSust. En nálega
á sama augnabliki sem hann sá allt þetta, var stiganum
kippt undan fótum hans og hann slengdist aftr á bak.
^ GólfiS, þar sem hann kom niör, fann hann aS lyftist upp og ^