Sameiningin - 01.06.1910, Blaðsíða 30

I2Ö
gliönaíii. Og svo á einu vetfangi brotnaöi aftrhluti skips-
ins í sundr og sjórinn, sem allt til þessa hafði eins og legiö
í launsát, streymdi inn ólgandi og freyöandi, og allt varð
fvrir Ben Húr að myrkri .og brimlöðri.
Ekki verðr sagt, að hinn ungi Gyðingr hjálpaði sjálf-
um sér í þessum nauðum. Auk vanalegra krafta hafði
hann það óákveðna auka-afl, sem til manna kemr ósjálf-
rátt, þá er svipaðar lífshættur þrengja að. En dimman og
suðan í ólganda vatninu sljóvgaði hann. Einnig það að
halda niðrí sér andanum var honum ósjálfrátt.
Sjórinn, sem inn streymdi, flutti hann með sér eins og
rekadrumb inn í káetuna, og myndi hann hafa drukknað
þar, hefði aftrsogið í hinu sökkvanda skipi ekki varnað því.
Straumrinn, sem inn kom úr djúpinu langt langt að neðan,
þeytti honum áfram, og hann reis upp með flaka þeim, er
hann var á. í því hann sté á fœtr greip hann höndum sínum í
eitthvað og hélt sér þar dauðahaldi. Tíminn, sem leið
meðan hann var í kafi, fannst lengri en hann var í raun og
veru. Loksins kom hann upp á yfirborðið. Með því að
draga andann eins þungt og sterklega og hann orkaði tókst
honum að íylla lungun að nýju; og er hann hafði hrist
vatnið úr hári sínu og augum, klifraði hann hærra upp á
planka þann, er hann hélt sér í, og litaðist um.
Dauðinn hafði sókt að honum harðlega meðan hann
var neðan sjávar. En hann beið hans nú í mörgum mynd-
um, er hann var risinn upp. Það fann hann.
Það lá reykjarmóða á sjónum eins og hálf-gagnsæ
þoka, og gegnum þá blæju grillti í einhverja glóandi
depla. Af skarpskyggni sinni gat hann gizkað á, að þetta
myndi vera skip, sem stœði í ljósum loga. Bardaginn stóð
enn yfir. Og ekki gat hann sagt, hver var sigrvegarinn.
A svæði því, er hann gat litið yfir, voru skip á ferð öðru
hvoru, og birtust þau eins og skuggar, sem allra snöggvast
var varpað á Ijósin. Út úr dökkmórauðum skýjunum
lengra burtu gat hann heyrt skellina, sem urðu við það. er
skipin rákust á. En hættan var þó enn nær. Menn muna
það, að þá er Astræa sökk, var herlið hennar á þilfarinu á-
samt hermönnum þeirra tveggja víkingaskipa, sem ráðizt
höfðu á hana undireins. Allt það fólk fór í kaf með skip-
ínu. Mörgum þeirra skaut upp aftr saman; og á sama
plankanum eða flakinu, hvernig sem því var varið, hélt
bardaginn áfram, bardagi, sem hafinn var ef til vill í straum-
iðunni marga faðma fyrir neðan yfirborð sjávarins. Þeir
byltust um og vöfðust hver um annan, er þeir léku fang-
brögð sín í opnum dauðanum, slógust með sverðum eða
kastspjótum, og héldu svo sjónum allt í kring í ókyrrð. «