Sameiningin - 01.05.1912, Síða 2

66
veruleik þess, sem á þann hátt er fyrirmyndað. Og svo
er með meðvitund manns um annað líf.
Ógurleg var gröfin, sem opnaðist um daginn á
tveggja mílna dýpi og svalg í sig hafskipið stœrsta og
sextán hundruð mannslíf. Þá leið andvarp upp frá
brjósti mannkynsins. Það vita menn seinast um menn-
ina á skipinu, að þeir léku á lúðra og‘ sung-u: „Nearer,
my God! to Thee.‘ ‘ Ósjálfrátt bergmálar nú þessi söngr
í brjóistum manna nær og fjær, og menn geta ekki trúað
því, að þeir allir, sem þarna hurfu í hafið, sé að eilífu
horfnir. Vér getum ekki annað en trúað því, að jafnvel
á botni hafsins sé guð og lífið. „Gjöri eg undirdjúpin
að legurúmi mínu, þá ert þú þar.“
Og þó verðr meðvitundin um ódauðleikann enn
skýrari, þegar dauðinn, sem vér köllum, kemr fast að
oss sjálfum.
Þegar moldin skall á kistulokið við greftran ástvin-
ar þíns, fannst þér sem hrollr fara um lijarta þitt, er
þegar yar þvínær brostið af sorg. En samt brauzt ó-
sjálfrátt fram í liuga þinn sú hugsun: „Hann er ekki
dáinn; eg sé hann aftr og veit hann lifir.“
Þú hefir setið í lieilagri leiðslu út-við gröfina, sem
lengi hefir gevmt leifar vinar þíns. Þú leitaðir svars
hjá öllu á himni og jörðu upp-á spurning lijarta þíns.
Lítið blóm hafði sprottið f kvrrþey á leiðinu. Hjarta
þitt fór að tala við blómið. Blómið sagði við þig: „Eg
dó og lifnaði aftr. Fegrð mín og ilmr minn hefir
sprottið upp-af dauðanum. Áðr lifði eg í litlu fræ-
korni; þröngt var þar um mig og eg hafði ekkert út-
sýni; en svo dó frækornið mitt, svo eg fengi að lifa í
þessarri dýrð, sem þú nú sér.“
Og er blómið hafði þetta mælt, flaug fugl að leiðinu
til þín. Þér fannst, fuglinn storka sálu þinni með söng
sínum, og þú spurðir fuglinn einsog blómið: „Þegar
maðrinn deyr, lifnar hann þá aftr?“ Og fuglinn sagði
við þig: „í eðli mínu er meðvitund, sem eg ekki get út-
skýrt. Hví flaug eg suðr í sólarlönd í haust, þegar vetr-
arliríðarnar voru í nánd? Og hví kom eg hingað aftr
snnnan frá sólu. þegar vorblíðan var komin í norðr-