Sameiningin - 01.05.1912, Blaðsíða 6

7o
heimr, eða danðra-ríkið, var ekki annað en skugga-
hverfi, sem mjög litla birtu bar á. Trúaðr tíyðingr bar
mikla lotning fyrir guði sínnm og tilbað hann í einfald-
leik hjartans, en við andlátið hvarf hann inn-í dimman
skuggadal.
Nútíðarmaðrinn, sem ekki hefir eftir öðru að fara
en leiðbeining- eðlis síns og náttúrlegu viti, er engu
lengra kominn. Dauðra-ríkið er honum ekki meira en
dularfullr svipaheimr. Slíkir afburðamenn og vitring-
ar í samtíð vorri sem þeir prófessor James, Sir Oliver
Lodge og prófessor Hyslop, sem svo mikið gáfu sig við
því, að reyna að rannsaka frá sjónarmiði sálfrœðilegra
vísinda líf mannsandans eftir dauðann, hafa ekkert það
um annað líf að segja, sem á nokkurn hátt getr fullnœgt
þörf og þrá mannshjartans.
Væri ekkert annað fram komið, þá væri enn dimmr
skuggi yfir hliðum eilífðarinnar og hálf-ömurlegt að
berast að þeim. En sá atburðr hefir gjörzt, sem í einni
svipan hefir opnað eilífðar-hliðin og gjört eilífðar-von-
ina að fegrsta blómi mannshjartans.
Pað er vor og morgunstund. Pyrsta morgunskím-
an breiðir úr sér yfir grasivaxinn garð utan múra Jerú-
salems-borgar. Þar í garðinum hafa hermenn vakað
alla nóttina yfir gröf „óbótamanns“ nokkurs, sem líf-
látinn hafði verið á krossi. Yið dauða hans höfðu
gjörzt margir kynlegir atburðir bæði á himni uppi og
jörð niðri, sérstaklega í musterinu, og nú gekk sá orð-
rómr, að maðr þessi ættti að rísa upp-úr gröfinni ein-
mitt á þessum morgni. 0g því hefir hervörðr þessi
verið settr um gröfina. Inniluktr í afskekktu húsi og
óttasleginn bíðr lítill hópr vina, sem elskað hafði hinn
látna fyrir það, hve góðr hann var, hjartahreinn og
miskunnsamr við alla. Og í morgun-kyrrðinni skunda
konur nokkrar út-að gröfinni til að sýna líkinu hina síð-
ustu lotning. Allr lýðr hafði hrópað: „Burt með hann!
Burt með hann!‘ ‘ og út-til grafar sakamannains þorðu
engir að ganga þennan morgun nema þessar trygglyndu
konur.i
Ekki eru liðnar fullar nítján aldir síðan saga þessi