Sameiningin - 01.05.1912, Page 12

76
klukkustundum, að ekkert slys á sjó, er til þekkist, kemst
þar í neinn samjöfnuð. Maðr, sem komið hafði með
konu sína á þilfar upp og hjálpað lienni í björgunar-
bátinn einn, varð þess vís, að engar konur aðrar biðu,
og tók liann sér þá autt sæti í bátnum við hlið bennar.
En er bátrinn skyldi látinn niðr, kom kona ein hlaup-
andi fram-úr stigagöngunum frá lyftingunni. Þá lyfti
maðrinn óðar upp hendi, stöðvaði þá, sem voru að lo-sa
um bátinn, sté úr bátnum og hjálpaði henni, er þar bar
að, til sætis þarsem hann áðr hafði komið sér fyrir.
Eiginkona hans reyndi til að koma sér úr björgunar-
bátnum með honum, en með kyrrlátum orðum, er hann
talaði til hennar, tókst' honum að aftra henni frá því;
og svo skildu þau — í síðasta sinn hér í heimi.
Enginn nema guð einn í kærleik sínum fær skilið
harmkvæli konu þeirrar eða angist þeirra mörgu hundr-
aða, sem björguðust af eða týndust. En guði er það
allt út-í æsar kunnugt, og víst hefði hann ekki leyft, að
þetta kœmi fyrir, ef hann hefði ekki elskað þær manns-
sálir enn meir en nokkrum af oss hefir í hug eða hjarta
komið.
Kærleikr guðs birtist skýrt í því endrskini guðdóms-
dýrðarinnar, sem svo dásamlega brá fyrir þá miklu nótt
í framkomu margra annarra mannslifa. En sér á parti
er að nhnnast mannanna, sem unnu að sending þráð-
lausra skeyta á Titanic, einkum aðalmannsins við það
starf, Phillips að nafni; það, sem hann og félagi hans
gjörði, ber einsog af öllu öðru.
Eftir að skipið rakst á jakann, lét Phillips út-í
nætrgeiminn skeyti um það, að skipið væri í nauðum
statt. Tíorium var svarað frá CarpatMa, og sendi hann
þá aðstoðarmann sinn Harold Pride til Smith’s skip-
stjóra og lét hann hvað eftir annað vita um allt, sem
honum og þeim á hinu skitnnu fór á milli. Eftir því,
sem véla-klefar Titanic’s fvlltust sjó, varð samtal með
þráðlausu skevtunum torsóktara; en Phillips hélt starfi
sfnu áfram. Aðstoðarmaðrinn fór fram og komst að
raun um, að sjór var þegar nálega kominn unp-á báta-
þilfari. Engu að síðr vann Phillips enn að sending