Sameiningin - 01.05.1912, Qupperneq 14

78
vallt muna eftir því, sem Phillips gjörði síðustu ógur-
legu mínúturnar.‘ ‘
Bride var einn þeirra, er síðar var bjargað. Car-
pathia náði þeim á þilfar sitt upp — ýmist úr björgunar-
bátum, sem látnir liöfðu verið út frá Titcmic, eða af
flekum, sem þeir höfðu klifrazt uppi-á. En meðan verið
var að bjarga fólki þessu og skipið aðkomna beið
kyrrt, lá maðr einn þar án þess nokkuð bærði á honum.
Það var Phillips og var þá andaðr. Aðstoðarmanni
hans segist svo frá, að hann hafi verið útslitinn af vinnu
áðr en slysið kom fyrir, en hann hvergi látið þokast úr
starfs-sporum fyrr en allt var xíti, og þá hafi hann fallið
saman algjörlega.
Mannkynssagan í heild sinni hefir stórum grœtt á
afreksverki þessarra trúu félagsbrœðra, sem björgun
þeirra allra, er lífi héldu, var undir komin. Og sé hugs-
að um flokk mannanna, sem stóðu kyrrir á þilfari skipis-
ins mesta, er það var að sökkva undir fótum þeirra í
dauðadjúpið, og léku á hljóðfœri sín hin sigrihrósandi
sálmalög, þá er mannkynið auðugra fyrir þá endr-
minning.
Við augum vor allra blasa þessar ljómandi endr-
minningar karlmennsku og fúsleika til sjálfsfórnar, sem
sagan umj slysið hræðilega og þær hörmungar allar er
svo auðug af; en hærra en allt annað útaf fyrir sig og
því að baki gnæfir í sögu þeirri kærleilcr guðs, sem
jafnframt umvefr allt. Á þetta er heppilega bent með
mynd í Philadelphia-blaði einu. Á myndinni sést hönd
ein mikil, og í lófa handarinnar, er upp snýr, birtist á
hafi úti gufuskip meö fjórum strompum, en á myndina
er letrað: In the Hollow of His Hand (í lófa sínum).
Af ástœðum þeim, sem enginn maðr fær fullkom-
lega skilið, leyfði kærleikr guðs, að Titanic fœrist og
allt annað, sem fyrir kom í sögunni um það slys; ef vér
gætum séð það allt og þekkt einsog guð lítr á það, þá
myndum vér fagna. Þótt synd manna sé að slysi þessu
völd, þá hefði guð þó getað komið í veg fyrir það.
Hann aftrar mörgu, sem er bein afleiðing mannlegrar
syndar. Hann er engu því lögmáli háðr, að hann hljóti