Sameiningin - 01.07.1912, Side 6

134
svo lengi náðarlögmál guðs ekki kemr til sögunnar eða
fær að ryðja sér til rúms. Sundrung mannanna, sem
saman eiga að halda og saman að vinna, aðskilnaðr
þeirra, djúpið, er myndast milli þeirra, stafar af því, að
þeir eru að einhverju leyti orðnir viðskila við guð. Með
syndinni slíta menn sig frá guði, og því meir og lengr
sem í syndinni er lifað, því fjarlægari verða þeir guði—
einsog Jesús sýnir svo skýrt og átakanlega í dœmisög-
unni um glataða soninn. En um leið og bandið slitnar,
sem tengir manninn við guð, slitna og böndin milli hans
og mannannai hinna. Maðrinn hættir þá að vera náungi
þeirra, eða þeim nákominn, og' í augum hans ■— einsog
sjón hans er þá orðin — eru þeir ekki lengr náungar
hans eða honum nákomnir. Er vér nú finnum til þess
og þreifum svo að kalla á því með sársauka, að eitthvert
óláns-sundrungar-afl sœkir að oss, að samvinnan, sem
félagskapr vor hinn kirkjulegi útheimtir, reynist ervið
og stundum jafnvel ómöguleg, að oss hættir svo stór-
vægilega við að lenda hver í sinni áttinni, hver að hóa
sér, hver að fara sinna ferða, þá er það því áreiðanlega
samkvæmt guðs orði ótvíræðr vottr þess, að samband
vort við frelsara vorn og drottin sem félagsheildar, og
þá sjálfsagt samband vort sem einstaklinga við hann, er
langt um of laust. Vér honum — þeim eina, sem hefir
rétt til þess yfir oss að ráða og hafa oss í þjónustu
sinni — raunalega fjarlægir. Þar er vissulega megin-
rót allra félags-vandræða vorra. Og' nema því aðeins
að vér í hjartanlegri alvöru könnumst hver um sig og
allir sameiginlega við þessa undirrót örðugieikanna,
þetta aðal-mein hins kirkjulega félagskapar vors, og
kappkostum í biðjanda huga með lijálp heilags anda að
bœta þar úr, er með engu móti við því að húast, að oss
og félagsfyrirtœkjum vorum verði borgið á ókominni
tíð.
Eg’ hefi ekki sagt og segi ekki, að vér, hópr íslenzka
kirkjufélagsins hér, séum alveg aðskildir guði og frels-
ara vorum. Það kemr mér ekki til hugar. Tel víst, að
honum viljum vér allir án nokkurrar undantekningar
tilheyra. Vér könnumst við hann sem vorn guð og
drottin allir, og teljum það heiðr vorn og yndi að mega
trúa því, að hann líti á oss sem sitt fólk. En einsog eg
sagði: sainband vort við hann er langtum of laust. Vér