Sameiningin - 01.07.1912, Blaðsíða 25

153
Únítörum og ‘kritíkar’-mönnum svo og svo mörgum. — Jesús las
hugsanir lýösins, og svarar þeim. Þaö eitt heföi átt aö vera nóg
til að sannfœra þá ('sbr. Jóh. 4, 39; 16, 30J. Efniö í svarii Jesú
er þetta: Guíi miölar gáfum sínum hvar, hvenær og hverjum sem
honurn þóknast, þvi enginn maör á heimting á neinni gjöf frá hans
hendi.
Jesú útskúfað af hans eigin (28.-20 v.J. Jesús hafði sagt þeim
beran sannleik, sem þeir þoldu ekki — minnt þá á óhlýöni ísraels.
Hann talaöi ekki „eftir því, sem eyrun klæja.“ Þeir hröktu hann
útúr borginni, og sönnuöu þarmeö oröin, sem hann haföi talaö rétt
áör 24. v.J. — Hann flúði ekki, heldr „gekk burt mitt á meðal
þeirra“ meö hátignarfullri, guölegri; rósemd.
BEN HÚR.
(Sjötta bók.)
» FYRSTI KAPITULI. 9
Fangarnir.
í sögu vorri fœrumst vér nú fram um þrjátíu daga frá
þeirri nótt, er Ben Húr lagði á staö frá Antíokíu til að
ferðast með Ilderim út-í eyðimörkina.
Mikil breyting er orðin — að minnsta kosti á ástœðum
söguhetju vorrar. Valeríus Gratus er frá landstjóra-
embætti og Pontíus Pílatus kominn í hans staö.
Geta má þess, að það hafðr kostað Símonídes réttar
fimm talentur að fá Gratus leystan frá embætti; var fé það
lagt í lófa Sejanusi vildarmanni keisarans, sem um þessar
mundir mátti sín allra mest í upphefðarstöðu sinni. En
fyrir Símonídes vakti það, aö hjálpa Ben Húr; því þá er
Gratus væri frá, myndi miklu síðr veröa tekið eftir Ben
Húr, meða« hann væri við tilraunir sínar t Jerúsalem og
þar umhverfis með að leita upp móöur sína og systur.
Til þess hann gæti fullnœgt þeirri helgu skyldu lagöi
hinn trúlyndi þjónn fram fé þaö, er hann hafði unnið af
Drúsus og félögum hans; óðar en þeir náungar höfðu
greitt veðmál sín urðu þeir allir mjög eðlilega óVinir Mess-
ala, en í Róm var það enn óvíst, að þeir höfðu útskúfað
honum.
Mjög brátt varð Gyðingum ljóst, að ekki hafði verið
skift um landstjóra til hins betra.
Hermennirnir, sem sendir voru til að koma í stað setu-
liðsins í Antoníu, héldu innreið sína í borgina á náttarþeli.
Fólk, sem heitaa átti þar í nágrenninu, veitti því fyrst eft-
* irtekt næsta morgun, að múrveggir Fangaturnsins gamla ^