Sameiningin - 01.07.1912, Síða 28

156
irmenn hans og þjónar eru óþolinmóöir einsog hann. 'S
M'eSan þeir biðu þarna eftir því að losna burt, birtist
maðr í dyrunum aö herbergi einu út-úr skrifstofu tríbúns.
Hann hélt á lyklakyppu í hendi og hringlaði henni. Hver
um sig lykla þeirra var þungr einsog hamar. Og veitti
því tríbúninn manninum undireins eftirtekt.
„ÞaS ert þá þú, Gesíus!“—sagSi hann. „Kondu inn.“
Þegar komumaSr nálgaSist boröið, sem húsráðandi sat
viö hinum-megin í hœgindastól, litu allir, sem viö voru stadd-
ir, á hann; og meö því svipr hans bar þess vott, að eitthvaö
hefði fyrir komiö, sem honum stóö ótti af og auðmýking,
þá þögnuðu þeir, svo þeir fengi heyrt, hvað maðrinn hafði
að segja.
„Herra tríbún!“ — tók hann til máls og\ hneigði sig
djúpt. „Eg þori varla að segja þér tíðindin, sem eg kem
með.“
„Einhver afglöp enn — Gesíus?"
„Væri aðeins um afglöp að rœða, eftir því, sem eg
íitnynda mér, þá myndi eg ekki vera hræddr.“
„Einhver glœpr þá — eða það, sem enn er verra,
skyldubrot. Þú myndir halda lífi, þótt þú hefðir hæðzt að
keisaranum eða formælt guðunum.* En ef brotið er móti
örnunum rómversku, þá veizt þú, Gesíus! hvernig fer.
Haltu áfram!“
„Það er nú um átta ár .síðan Valeríus Gratus kvaddi
mig til að gæta fanganna hérna í Turninujn"—sagði maðr-
inn gætilega. „Eg man þann morgun, er eg fyrst gekk að
skyldustörfum embættis míns. Það hafði verið upphlaup
daginn á undan og bardagi á strætunum. Við drápum
marga Gyðinga, enda komumst sjálfir í kröggur. Upp-
þotið' stafaði, að því er sagt var, af því að reynt var til á
sviksamlegan hátt að ná lífi Gratusar, sem hafði verið
sleginn af hestbaki með tígulsteini af húsþaki ofan. Eg
kom til hans, er hann sat þarsem þú sitr nú, herra trí-
bún! Og voru umbúðir bundnar um höfuð hans. Hann
sagði mér frá embættisstöðu þeirri, er eg væri kvaddr í, og
afhenti mér lyklana þá arna, sem hafa á sér tölumörk, er
sa^msvara fangaklefum, sem eins eru merktir. Þeir skyldi
vera einkenni embættis míns — eftir því, sem hann sagði.
Og aldrei mætti eg við þá skilja. Bókfell saman vafið lá
á borðinu. Hann kallaði mig til sin og opnaði bókfells-
rolluna. ‘Hérna eru uppdrættir af fangelsis-klefunum’ —
sagði hann. Þeir voru þrír. ‘Uppdráttrinn sá arna sýnir
fyrirkomulagið á efra lofti’ — hélt hann áfram. ‘Og svo
er hér annar, sem sýnir þér neðra loftið; og þessi síðasti
klefana undir gólfinu. Eg afhendi þér þá í trúnaði.’ Eg ^