Prentarinn - 01.10.1978, Blaðsíða 5

heimilisfólkið uppi hjá Ólafi
Björnssyni lagðist, bæði vinnu-
konurnar, börnin og þau hjón-
in. Einn maður var það þó, sem
aldrei fékk inflúensuna, en það
var Stefán gamli Runólfsson.
Við reyndum að koma Morg-
unblaðinu út. 2 síðum, ég held
annan hvern dag til að byrja
með. Það var að miklu leyti
fljótsett, það voru mest dánar-
tilkynningar og eitthvað smá-
vegis af fréttum með. En að því
kom. að við treystum okkur
ekki til þess að gera þetta, og
blaðið féll víst niður í nokkra
daga.
Það jók einnig á starf mitt, að
allt heimilisfólkið uppi lagðist,
því ég varð að kveikja upp í
svefnherbergjunum hjá þeim.
svo þau hefðu einhverja hlýju,
og auk þess að ná í eitthvað
matarkyns handa þeim að
borða. Borghildur. eiginkona
Ólafs Björnssonar, fór einna
best út úr veikinni og flesta
daga fór hún niður í eldhús. Þá
lét hún mig vita um það og
kveikti ég þá upp í eldavélinni.
svo heitt var orðið í eldhúsinu.
Hún eldaði síðan einhvern mat
handa þeim, svona eitthvert
léttmeti, til þess að þau þyrftu
ekki að svelta.
Alltaf var maður að vona að
þeir færu að koma aftur. þessir
sem fyrstir lögðust. • Matthías
Guðbjörn og Stefán Runólfsson i
skemmtiferð með ísafoldarprent-
smiöju að Fífuhvammi.
Einarsson læknir kom daglega
til Ólafs Björnssonar. Einasta
meðalið, sem notað var við
þessari veiki var kínin. en það
gekk brátt til þurrðar í apótek-
inu. Ég hafði þá fyrirhyggju, að
fá Ólaf til þess að biðja
Matthías að koma með tíu
skammta af kínin handa mér, til
þess að ég gæti skellt í mig
skammti, ef ég finndi eitthvað
til. Þetta kom verulega að gagni,
því einstaka sinnum fékk ég
sára verki í höfuðið eða í
skrokkinn. Þá fékk ég mér kín-
inskammt og þá lagaðist það.
Þannig hélt þetta áfram þar til
ég var búinn með skammtana.
Svo var það einn morgun, þegar
ég vaknaði, að mér fannst ég
vera ákaflega skrítinn. Ég
mældi mig ekki, en klæddi mig
og fór niður eftir, en ég gat eig-
inlega ekki fengið mig til þess
að gera nokkurn skapaðan hlut.
Ég sagði við Stefán laust fyrir
hádegið, að nú komi ég líklega
ekki aftur eftir hádegið. En svo
vel vildi til, að einmitt kl 1 kom
sá, sem fyrst veiktist. Úr því fór
mannskapurinn að tínast inn.
Ekki kvellisjúkur
Ég fór vel út úr inflúensunni
sjálfur, því að ég hef yfirleitt
ekki verið svo kvellisjúkur um
ævina. Éghafði ekki hita nema í
þrjá daga. Það fyrsta sem ég
Þá sást ekki maður á
götu í Reykjavík, nema
sem var að fara í apó-
tekið. Það var alveg
dauður bær.
gerði, þegar ég kom heim, var
að fara niður í kjallara og
höggva niður eitthvert sprek til
þess að hægt væri að kveikja
upp í svefnherberginu, ef ein-
hver yrði á fótum eða rækist
inn. Þegar ég kom heim voru
allir lagstir í húsinu nema einn
gamall maður. Þegar ég niældi
mig um kvöldið var ég með 40
stiga hita. Ég var þá orðinn
svangur og heimtaði eitthvað að
éta, en það var þá ekkert til
nema hrísgrjónavellingur og át
ég kúfaðan disk af honum. Eftir
það sofnaði ég eða komst í eitt-
hvert mók. Konan sagði, að ég
hefði verið með óráð lengi fram
eftir nóttu. Um morguninn er
ég með 39 stiga hita og næsta
kvöld 38 og á þriðja degi er ég
hitalaus. Ég hafði fregnir af því
að allmargir væru komnir til
vinnu í ísafold og hitt vissi ég,
að það yrði gífurlegt álag, svo ég
tók mér viku frí til að jafna mig,
enda var ég mjög máttlaus eftir
þennan hita.
Þegar ég kom aftur til vinnu,
voru flestir komnir aftur, enda
vorum við víst í hálfan mánuð
einir. Stefán gamli og ég. Eina
verkið, sem maður gerði, var að
prenta erfiljóð, allt að ellefu
erfiljóðum yfir daginn. Ein vél-
in var alveg upptekin í því og
við höfðum þann hátt á, að
sálmarnir voru settir uppi og
^renfarinn — 5