Prentarinn - 01.10.1978, Blaðsíða 41

Jón Þóröarson 26 ára.
Eyðileggingin varð mjög til-
finnanleg fyrir prestshjónin,
séra Jakob og hina ágætu frú
hans. Sigríði Kjartansdóttur,
áður prests í Holti.
Meðan ég dvaldi þar voru
tvær yngismeyjar þar einnig.
Þær voru úr Reykjavík og önn-
uðust þar símavörslu. Einn
daginn fékk ég svohljóðandi
skeyti. sem engin undirskrift var
undir:
„Heill sé þér, frændi, hvar
sem þú fer, / að Holti eða
Tjörnum ef ferð þína ber, /
hamingjan ávallt hafi’ á þér
gætur, / en hjáipi þér einkum
við bændadætur."
Símastúlkurnar fussuðu, er
þær meðtóku þetta skeyti. Þótt
skeytið væri nafnlaust, vissi ég.
að sendandinn var enginn ann-
ar en Gunnlaugur gamli
Bjarnason.
Þegar stúlkurnar fussuðu,
flaug þessi staka í gegnum huga
minn:
Dúfur tvær í dauðafæri
draga ekki hót.
Mörg ein er á mínu snæri
mögnuð þokkasnót.
Ekki stóð samt á dömunum
að spila við mig á kvöldin.
Dag einn brá ég mér ríðandi
austur að Skógum. Bakkakotsá
eða Bakkaholtsá (sem hún er
ýmist nefnd) var á miðjar síður.
í Skógurn hitti ég Harald Sig-
urðsson, sem var við Zimsens-
verzlun. Hann var bróðir
Þuríðar Sigurðardóttur, sem
hafði fyrsta barnaheimilið er þá
var staðsett á Litlu-Grund, þar
sem Árni Pétursson læknir átti
síðar heima. Þegar við komum
að ánni í bakaleið, lagði Har-
aldur þegar í stað út í ána og
lenti á hrokasund, en hafði sig
samt upp á eyri við vestari
bakkann. Ég fór lítið eitt neðar,
þar sem ég hafði áður farið yfir
ána á austurleið. Þar var áin
ekki nema á miðjarsíður.
Er ég lagði af stað suður, var
ég reiddur vestur yfir Markar-
fljót, að Steinmóðarbæ. Þaðan
fékk ég fylgd yfir Álana, sem
voru næstum á sund, og alla leið
að Hemlu í Landeyjum. Þar var
ég ferjaður yfir Þverá og varð að
halda í tvo hesta, sem voru
látnir synda rneð ferjunni. Varð
ég að halda þeim frá ferjubátn-
um alla leið. því þeir sóttu eftir
að koma upp í bátinn. Ég gekk
svo frá Garðsauka heim að
Stórólfshvoli. þar sem ég þáði
góðan beina hjá frú Margréti og
Guðmundi lækni. Að því búnu
hélt ég gangandi vestur að Æg-
issíðu. þar sem reiðskjóti minn,
hjólið. beið mín, og hélt við-
stöðulaust áfram að Kolviðar-
hóli. Mun þá láta nærri að ég
hafi í einurn áfanga farið um
120—130 krn leið. í Hveradöl-
um var svo hvasst, að stormur-
inn var rétt búinn að hrekja mig
út af veginum. Þá steig ég af
hjólinu og leiddi það við hlið
mér heim að Hólnum. Ég fékk
ágætis viðtökur hjá Sigurði
Daníelssyni á Hólnum og hans
ágætu konu. Valgerði Þórðar-
dóttur, og átti þar mjög góða
nótt, enda var komið fram yfir
miðnætti, er ég kom þangað.
Daginn eftir fór ég í rólegheit-
urn til Reykjavíkur. Þar með
lýkur þessari ferðasögu.
AÐSETURSSKIPTI
Munið að tilkynna
skrifstofu HÍP breytingar
á heimilisföngum.
Jómfrú
Týpógrafía
Á inngangshurðinni til prentsmiðjunnar á Leirár-
görðum hékk svolátandi prentuð „athugasemd fyrir
óviökomandi gesti“:
Jómfrú er hjer inni,
Ein af Mentagyöju
Dætrum dæileg.
Sú er opt að sinni
Sígleðjandi yðju
Ljóss að leiða’ á veg.
Hennar geislar hafa myrkrin flúið,
Hún á rjetta leið fær viltum snúið,
Hún hefur mörgum heillir andar, trúið
Hennar ráðum, virta Bræður, búið
Mannvits meistarastykki, af mönnum fúsa
skilið
Æru’ og góðvild á.
Er því ei í skikki
Inn að strax i bili
Vaðir, Víf að sjá,
Vín framandi. læyfisgjald fyrst láttu
Lystugt klingja mannlyndis að háttum.
Húsráöendum sóma sýna áttu.
Svo alt að skoða, á engu taka máttu.
Þetta digti þarf ekki að syngja!
'ÍJrcntarinn — 41