Litli Bergþór - 01.03.2007, Blaðsíða 13

bakaleiðinni gætum við prufað að hoppa útbyrðis og
synda síðasta spölinn.
Okkur hraus hugur við því þar sem fljótið var mjög
gruggugt, sem stafaði af leirkenndum jarðvegi á
svæðinu. Einnig hafði hann bent okkur á litla mein-
lausa krókódíla, sem áttu eingöngu að vera jurtaætur,
hvíta vatnahöfrunga o.fl. dýr sem við höfðum lítinn
áhuga á að synda á meðal. Þegar upp fljótið var komið,
bar ævintýraþráin einn úr hópnum ofurliði og hann
stakk sér til sunds. Fararstjórinn fölnaði upp enda
áttum við aðeins að synda síðustu metrana á heim-
leiðinni. En viti menn, hvert af öðru hentum við okkur
útbyrðis og svömluðum alla leiðina heim. Hann hafði
ekki reiknað með að fá 14 manna hóp ævintýraþyrstra
Islendinga, sem allir voru flugsyndir. Eftir tveggja
tíma svaml í ánni náðum við loks heim í búðir aftur,
sólbrennd og soðin, alsæl með þessa nálgun við nátt-
úruna. Ég get vart lýst hamingju fararstjórans við
leiðarlok, sem treyst hafði verið fyrir okkur þessa dag-
stund.
Aðalfararstjórinn sem var ákaflega hress og hug-
myndaríkur náungi stoppaði okkur á miðri leið.
Tilefnið var að sýna okkur sítrónumaura. Vandamálið
var að við göngustíginn var búið að flysja þau fáu
sítrustré sem innihéldu maurana. Hann hafði engar
vöflur á hlutunum og vippaði sér upp á herðarnar á
mér til að ná vænni grein, sem hann vissi að maurar
lifðu inni í. Eftir að hafa rist greinina upp og sýnt
okkur iðandi maurana, hætti hann ekki fyrr en við
höfðum flest smakkað á þessu gómsæti eða réttara sagt
gómsúru því að vissulega var sterkt sítrónubragð af
maurunum. A leiðarenda beið okkar drekkhlaðið
veisluhlaðborð úti í skóginum.
Allir í sólskinsskapi eftir sundferðina í ánni.
Önnur eftirminnileg ferð var farin sem heilsdagsferð
og hófst með langri siglingu upp fljótið og síðan var
farið í tveggja tíma skógargöngu. Indíáninn Jorge var í
essinu sínu, stoppaði víða og kynnti okkur fyrir um-
hverfinu og hvernig Achuarnir nýttu dýrin, plönturnar
og fljótið til að lifa af, hvort sem var til klæða, matar
eða lyfjagerðar.
Sítrónumauramir sleiktir úr trjágreininni.
Eftir mat og hvíld var síðan siglt í indíánaþorp, þar
sem bjuggu um 100 Achuarar.
Achuarar eru mjög stoltur ættbálkur og voru okkur
lagðar strangar umgengnisreglur þegar á áfangastað
væri komið. Við vorum til að mynda gestir í þorpinu
og máttum ekki sýna af okkur neitt annað háttalag.
Ekki gefa neinum neitt heldur einungis njóta þeirra
gestrisni. Okkur var boðið í heimahús eða réttara sagt
veggjalausan kofa, þar sem húsbóndinn tók á móti
okkur, settist með okkur og spurði frétta.
Jorge kominn í hátíðarbúning tilbúinn að heiðra skóginn.
Kofi indíánahöfðingjans.
Húsbóndinn sem var bæði ólæs og óskrifandi, rakti
úr okkur garnirnar að íslenskum sveitasið og gerði
þetta augnablik að því eftirminnilegasta úr öllu ferða-
laginu. Margt spaugilegt kom upp í samræðum okkar
við hann, sem að sjálfsögðu stafaði af þeirri miklu ein-
______________________________________ 13 Litli Bergþór