Litli Bergþór - 01.03.2007, Blaðsíða 16

uppátækjum. Hann var yfir sig hamingjusamur þegar
hann uppgötvaði að við vorum flest garðyrkjufólk
enda gróður og lífríkið hans helsta áhugamál.
Fyrsta daginn var m.a. stoppað á miðbaug
(Ekvador). Þar var okkur á einfaldan og áhrifaríkan
hátt sýnt hver munurinn væri á suður- og norðurhveli
jarðar. Hvernig t.d. hringiða í vatni breytti sér eftir því
hvorum megin miðbaugs hún var. Vaskur var fylltur
með vatni og færður til og frá um leið og tappað var af
honum með áðurgreindum afleiðingum. Þó viðstaddir
væru með á eðlisfræðinni, þá voru uppi sterkar
efasemdaraddir í hópnum um að þetta gæti ekki virkað
á svo litlu svæði, en brellan var góð.
Lagt af stað í síðasta áfangann á Cotopaxi.
Á öðrum degi má segja að við höfum toppað
tilveruna í orðsins fyllstu merkingu. Ekið var í
Cotopaxi þjóðgarðinn, sem er umhverfis samnefnt eld-
fjall. Cotopaxi er aðeins í um 55 km fjarlægð frá Quito
og gnæfir yfir umhverfinu með hvíta snjóhettu. Fjallið
er hæsta virka eldfjall í heiminum, um 5800 m, ákaf-
lega tilkomumikið og stílhreint.
Ekið var á rútunni upp í um 4500 metra hæð og síðan
gengið upp undir snjólínu í um 4800 metra hæð. Þarna
var áhrifa hæðarinnar yfir sjó farið að gæta verulega
og síðustu metrarnir gengnir hægt og varlega eins og
„sönnum fjallgöngumönnum“ sæmdi. Fabian benti
okkur stoltur á þá staðreynd að núna værum við í
nákvæmlega sömu hæð og Mont Blanc, sem er hæsta
fjall vestur Evrópu.
Komin í 4.800 m á Cotopaxi.
Laun erfiðisins voru frábært útsýni yfir hásléttuna
og stórbrotinn fjallasal.
Á þriðja degi var komið að óhefðbundnasta ferða-
máta sem við höfum komist í. Fabian hafði reyndar
verið tíðrætt um lestarferð um hásléttuna, sem vissu-
lega væri óhefðbundin en gæfi okkur einstaka sýn á
hásléttu Ekvador. Okkur óraði samt ekki fyrir að marg-
umrædd „lest“ samanstæði af fjölda 40 feta gáma, sem
setið var ofan á, flötum beinum, undir berum himni.
Hafi við verið að kaupa upplifunarferð, þá var þetta
hrein upplifun. Ferðast var í um 6 klst., ævagamla
lestarleið sem lögð var til að tengja saman hásléttuna
og ströndina, en er í dag að mestu notuð sem ferða-
mannaleið.
Ekið var um búsældarleg landbúnaðarsvæði, hrikaleg
fjallaskörð, bæi og þorp.
Fjallalestin ævintýralega.
Eins og alltaf þá hafði Fabian rétt fyrir sér. Á þess-
um 6 klst. upplifðum við á einstakan hátt náttúruna,
landslagið og mannlífið, þrátt fyrir skrautlegan
aðbúnað uppi á gámunum.
Á fjórða degi var komið til Banos sem er ferða-
mannabær og liggur í austurhluta fjallanna. Rétt utan
við Banos var gist á Haciendum, sem eru fallegir, litlir
búgarðar, sem breytt hefur verið í ferðaþjónustubýli.
Banos stendur undir eldfjallinu Tungurahua, sem
gaus síðastliðið sumar og hafði hraun runnið yfir
veginn að bænum. Ibúarnir eru vanir eldgosum á
svæðinu enda var búið að ryðja nýjan veg yfir hraunið
og lífið heldur áfram sinn vanagang. Jarðhiti er á
svæðinu og varð Fabian hálf stúrinn þegar hann
uppgötvaði áhugaleysi okkar á að synda í laug, sem
hituð var upp með hveravatni.
Umhverfi Banos var gjörólíkt því sem við höfðum
séð í Ekvador, ákaflega frjósamt, djúpir dalir, skógi-
vaxnar hlíðar og ávaxtarækt og garðyrkja í miklum
blóma. Hver skiki var vel nýttur og skrítið þótti okkur
að sjá gróðurhúsin bókstaflega hanga utan í bröttum
hlíðunum. Sennilega hefði íslenska Vinnueftirlitið haft
eitthvað um vinnuaðstöðuna að segja.
Fossar og gljúfur settu svip sinn á umhverfið og við
einn háan foss hafði verið komið fyrir kláfi, sem
dreginn var yfir djúpt gil og yfir fossinn. Við lauslega
skoðun á búnaðinum, hvarflaði ekki að okkur að horfa
á kláfinn, hvað þá stíga upp í hann. En neyðin kennir
Litli Bergþór 16