Litli Bergþór - 01.03.2007, Blaðsíða 20

Fjóla Hjaltalín
Það var síðasta vorið sem við áttum sauðfé áður en
riðufárið skall á, þá átti Jón Hjalti svarta gimbur
veturgamla, fremur granna og þunnvaxna kind.
Hún bar um vorið, líklega fremur snemma á sauð-
burði, tveimur lömbum, annað var lítið en nokkurn
veginn lífvænlegt en hitt var svo agnarlítið að maður
hefur varla séð annað eins, hún var lítið stærri en rotta.
Konurnar voru með hárblásara og einhverjar græjur
úti í fjárhúsi til að hlýja og þurrka þennan þurfaling og
beittu öllum ráðum sem að þær kunnu til að fá þennan
vesaling til að draga andann þó að ég héldi að það
væri ekki til neins. Þetta var svört gimbur og var
sprautað svona fjólubláu spreyi á naflastrenginn til að
verjast smiti. Þetta fór næstum um hana alla og ekki
var kroppurinn stór og var hún því nefnd Fjóla
Hjaltalín.
Nú var ekki nóg að fá hana til að anda, þá var eftir
að fá hana til að taka næringu og var það margra daga
nákvæmnis og þolinmæðisverk. Ragnhildur var alltaf
drjúg að útvega sér mjólk úr ám sem offæddu fyrsta
sólarhringinn og miðla til annarra sem græddust
seinna en Fjóla var ekki þung á fóðrum.
Um svipað leyti og nefndur gemlingur bar, þá gaut
rolla tveimur lömbum, hefur líklega fengið vott af
fóstureitrun því hún var óstálmuð og var mesti ræfill í
nokkra daga. Ég lét hana sér í kró og Fjóla var höfð í
dollu hjá henni.
Krakkarnir voru heima flesta daga, þau sögðust
vera að lesa undir próf en voru oftast úti í fjárhúsi og
ekki með neinar bækur, líka voru þar oft þær systur
Öddu, Gunna og Svava, og var þá alltaf einhver sem
hélt á litlu píslinni eins og ungbami. Hún var ósköp
lítil uppi við brjóstið á Gunnu en hún virtist furðu
fljótt átta sig á því að þar væri hlýtt og mjúkt að vera.
Það var alltaf nóg af fólki til að hjálpa mér við það
sem ég þurfti að gera þó sumir væru uppteknir við
þessi fósturstörf og gat ég því ekki amast við því þó
ég héldi lengi að það væri ekki til neins. En svo smá
kom að því, líklega eftir svona viku að litla píslin fór
að hressast og hafði þá furðu langa fætur þegar hún
fór að rétta úr þeim, en þeir voru grannir eins og
bandprjónar.
Um sama leyti fór ærin sem gaut að hressast og
tókust með þeim góðar ástir þarna í krónni af sjálfum
sér. Fjóla fór að sjúga þegar hún hefði þrek til og voru
nógar hjálpfúsar hendur til aðstoðar á meðan þess
þurfti við, mjólkin virtist fara vaxandi í ánni eftir því
sem þörfin óx hjá lambinu.
Aldrei var það neitt á mínum vegum að skipta mér
af hvort krakkarnir sinntu sínu námi eins og til var
ætlast, en ég er ekki frá því að þau hafi lært eitthvað
um lífið úti í fjárhúsi þetta vor.
Um sumarið þegar féð var komið á fjall fyrir þó
nokkru, nema nokkrar þrílembur og svona minni-
máttar kindur sem hentara þótti að hafa heima, tók ég
mér hest og fór eitthvað að reika um mér til hressingar
í góðu veðri, þá spruttu allt í einu upp úr lítilli laut rétt
hjá mér tvær kindur, stór og falleg ær og örlítill lamb-
kettlingur. Þær hlupu eins og byssubrenndar yfir
næstu hæð svo ég festi varla auga á þeim en þegar ég
Fjóla komin á tún.
komst í sjónmál við þær aftur þá mundi ég eftir
skepnunum og var gaman að sjá þær aftur svona
spriklandi sprækar.
Það er oft hægt að segja ef og hefði þó það þjóni
litlum tilgangi, en ef hefði mátt setja á fé þetta haust
og Jón Hjalta hefði langað til að eiga lengur þennan
skjólstæðing sinn, þá hefði ég örugglega stutt hann í
því þó hún væri kannski minnst og ljótust af lömb-
unum.
Jón Karlsson
Auglýsing í Þjóðólfi 18. des. 1919
Síðastliðið haust var mér var dreginn hvítur
sauður, veturgamall, með mínu marki sneitt aftan
hægra, stýfður helmingur framan vinstra,
brennimerkur E.J.S.
Sauð þennan á ég ekki, og getur réttur eigandi
vitjað andvirði hans til mín og samið við mig um
markið.
Spóastöðum í Biskupstungnahr.
Pórður Kárason
Litli Bergþór 20