Litli Bergþór - 01.12.2010, Qupperneq 19

Innan til 1 miðjum Gildurhaga er klettur allstor sem
heitir Sængurkonuklettur. Hann dregur nafn sitt af
því að í hugum manna lifir sú munnmælasaga að
kona ein vanfær hafi flúið upp á klettinn undan
mannillu nauti og alið þar barn sitt. Lækur rennur við
rætur klettsins en hann er áfastur brekkunni að ofan.
Þar er einstígi upp að fara eigi mjög vont en hefur
versnað nú í seinni tíð. Þegar maður kemur upp þá er
kletturinn svo sem röskir tveir faðmar að þvermáli
með þykku mosalagi. Ég mældi eitt sinn klettinn og
er hann fimmtán metrar af brún og niður að læk. Ég
tók mér einu sinni ferð á hendur og mældi Gildur-
hagann og reynist gljúfrið vera 130 metra vítt og
bergið að suð-austan vera 32 metrar.
Sængurkonuklettur.
Ég vann út við sjó með vænum sveinum,
vinsemdin skein út frá hverjum einum.
Þeir voru nefndir af stáli og steinum
og stigu dans með faldareinum.
Pu\a
(Sildurhagi
Ég vil skrifa orð um þig
en enga kveða bragi,
fyrst þú gjörðir faðma mig,
forni Gildurhagi.
Þá er ég kominn þinn á fund,
þar á ég margt eitt sporið,
þegar ég sá um græna grund
geislum stráða vorið.
Þar kom ég oft í kindaleit
kvikur í hverju spori,
þar sem lítil lömb á beit
leit á hverju vori.
Þar ég aldrei þekkti sorg,
þú lézt gleði skína
við hrikalega hulduborg
og hamraveggi þína.
Þá var lífs mín löngun heit,
er leit ég sillur mínar
og kleif þar oft í kindaleit
um klettaborgir þínar.
Þar á krummi klettaskjól
og kúrir stundum löngum.
Hann hefur einatt haldið jól
í háum klettadröngum.
Þar sem aldrei sumarsól
sást í gljúfraþröngum
hefur krummi byggt sér ból
og borið efni löngum.
Þar ég heyri þrastaklið
og þrálátt vell í spóa.
Þar hefur lóa létt sungið
um lyng og heiðar móa.
Ég hef hugsað helst um þig
hátt við gljúfur settur.
Þú hefur seitt og sigrað mig,
Sængurkonuklettur.
Nú þrái ég hvíld og þekkan frið,
þar ég átti heima,
við þinn létta lækjarnið
ljúft er mér að dreyma.
Þú hefur einatt þáð minn koss,
er þyrstur var ég í göngum,
við þinn litla lækjafoss,
er liðast úr klettaþröngum.
Nú er sól yfir sundum
og sumar í birkilundum,
helstar hlaupa á grundum
höndlaðir af sterkum mundum.
Vappaðu með mér Vala
um víðigróna bala,
við þig ég þarf að tala
um þrastasöng í skóg
og víðivaxinn mó.
Við höldum upp til líða,
því heimasætan blíða
á ætíð yndi nóg.
Þar blasa djúpir dalir
og draumahallasalir,
hin breiðu lönd með birkiskóg.
Vertu hjá mér Vala kær
væn og fögur dalamær,
komdu þegar klukkan slær
kannske þrjú til fjögur,
þá segi ég þér sögur
frá svefneyjum - um dægrin löng
af gljúfrabúa í giljaþröng,
þar gömlu tröllin urðu svöng
og seiddu til sín sauðamenn og smala.
Sestu nú hjá mér Vala.
Svo saumar þú þér silkikjól
sem þú berð um næstu jól
hvar sem ferð um byggð og ból
og brautir hamra sala.
Viðkvæm ertu Vala.
Svo dvelur þú hjá mér dægrin löng,
dals við minni í gleði söng,
ég mun gefa þér ennisspöng
öllum fyrtur kala,
vappaðu með mér Vala.
Lúinn niður lagðist þá
lækinn við að drekka,
þar sem lítil bára blá
býður svölun þekka.
/
I vondu veðri
Nú er þessi gatan greið
gripin fótum hröðum.
Hugurinn bar mig hálfa leið
heim að Kárastöðum.
Ég hef hvílst og yljað mér
inni á mjúkri dýnu.
Það var lán við lentum hér
við ljós í húsi þínu.
Stökur
19 Litli-Bergþór