Unga Ísland - 01.11.1955, Blaðsíða 32

Heilagur Hirónimus,
asninn og ljónið.
Fjölmargar eru þær sögur, sem segja
mætti af heilögum Hírónömusi og öllum
hans velgjörðum, en það yrði langt mál að
rekja þær allar. En hér er ein frásögn, sem
gengið hefur mann frá manni og forðast frá
gleymsku. Hún segir frá einu af mörgum
kraftaverkum þessa heilaga manns, sem
kaus að þjóna guði sínum með því að stofna
klaustur í sjálfri fæðingarborg Frelsarans,
Betlehem, og lifa þar guðrækilegu lífi með
sínum klausturbræðrum við sjálfsafneitun
og fróma iðju.
Dag einn, er leið að náttmálum og heil-
agur Hírónýmus sat í hópi munka sinna og
hlýddi á lestur heilags guðsorðs, svo sem
munka er vandi, birtist skyndilega heljar-
stórt ljón í klausturgarðinum. Það hélt ein-
um fætinum á lofti og haltraði áfram á hin-
um þremur. Flestir bræðra urðu felmtri
slegnir og lögðu á flótta, enda mannlegt
hold harla veikt, þótt andinn kunni að vera
reiðubúinn. En blessaður Hírónýmus gekk
á móti ljóninu, eins og góður gestgjafi, er
fagnar þráðum gesti.
Þegar dýrlingurinn átti skammt ófarið
til ljónsins, rétti það fram særða fótinn, án
þess að mæla orð, enda er það ekki vandi
ljóna, að tala mikið, svo að menn skilji.
Heilagur Hírónýmus kallaði bræðurna til
sín og bað þá lauga hina særðu loppu, til
þess að sjá mætti, hvað ylli helti ljónsins.
Við athugun varð það ljóst, að þyrnar höfðu
stungizt gegnum loppuna. Fékk nú ljónið
heita bakstra og græðismyrsl á loppu sína,
og fyrir góða umönnun klausturbúa, var
það brátt algróið sára sinna.
Aldrei gætti neinnar grimmdar hjá ljón-
inu og nú tók það að ganga um klaustrið
eins og tamið húsdýr.
Þegar heilagur Hírónýmus sá, að það
hafði engan hug á því, að hverfa á brott,
mælti hann til bræðranna á þessa lund:
„Hugleiðið þetta, bræður mínir: Hvað get-
um við fundið hæfilegt handa Ijóninu að
starfa hér á meðal vor, svo að það megi þar
við una og verða oss að einhverju liði? Því
það er trúa mín, að það hafi verið sent vor
á meðal fyrir handleiðslu Drottins, fremur
til þess að verða oss til einhvers góðs, en til
hins eins, að fá lækningu fótameins síns.
Enda hefði Herrann sjálfur getað grætt það
meina sinna, án vorrar tilstuðlunar, en á
hinn bóginn lítur hann ætíð af sinni náð
eftir öllum þörfum vorum.“
Þessu svöruðu bræðurnir einum rómi:
Eins og þú veizt, faðir, þarf einhver að
gæta asnans, sem við reiðum eldiviðinn á,
þegar hann er á beit, enda ætíð sú hætta á
ferðum, að eitthvert villidýrið verði honum
að bana. Þess vegna leggjum við það til
málanna, ef þér skyldi einnig svo sýnast,
að ljónið sé látið gæta asnans, fylgja hon-
um í haga, sitja yfir honum og koma með
hann heim.“
Og þannig var frá því máli gengið. Asn-
inn var falinn umsjá ljónsins, sem hirðis
og verndara. Saman lögðu þeir leið sína í
bithagann og hvar, sem asninn fór var
verndari hans á næstu grösum og reyndist
dyggur hirðir. Á vissum tímum kom ljónið
heim í klaustrið með skjólstæðing sinn,
bæði til þess að fá sér sína næringu og til
þess að asninn mætti sinna sínum eigin
skyldustörfum.
30
UNGA ISLAND