Unga Ísland - 01.11.1955, Blaðsíða 12

amir í þorpinu þaktir pálmablöðum. Úr
tágum pálmans voru gerð sterk reipi, fiski-
net og dýnur til þess að hvílast á um
nætur.
Samba át öll blöðin, sem Nanza færði
honum og hefði gjama viljað meira, enda
rak hann silkimjúka snoppuna í lófa hans,
er öllu var lokið. Svo leyfði hann Nanza að
strjúka á sér eyrun og bakið, en þar næst
fékk hann að skvetta sér svolítið upp og
bregða á leik í rjóðrinu, fyrir utan skútann
sinn, en Nanza vakti yfir honum á meðan.
Stundum kom það fyrir, að safamikil
laufblöðin á lágum greinum undirgróðurs-
ins freistuðu hans og hann hvarf úr augsýn
um stund. En aldrei þurfti Nanza þá meir
en að kalla „Samba“, til þess að hann kæmi
í loftköstum til baka aftur og þá stökk
hann af svo frábærum yndisþokka og var
svo léttstígur, að fótatak hans naumast
heyrðist. Nanza ávítaði hann, ef hann eigr-
aði of langt í burtu og var seinn til að
gegna kallinu.
,,Þú ert slæmur að hlaupast svona á brott.
Þú ættir það skilið að ég hætti að færa þér
kál og bananabita og meira að segja sykur-
reyr,“ sagði hann.
En að sjálfsögðu gat hann ekki verið
gramur lengi við eina vininn sinn. Hann
var, meira að segja, ekki reiðari en svo, að
hann sleit meir og safamikil bambusblöð
af nýgræðingssprotum, á meðan hann þus-
aði þetta.
„Hver veit nema þú rekist á veiðimenn í
skóginum, og hvað myndi þá úr þér verða,
ef þeir kæmu auga á þig og ég væri hvergi
nærri, til þess að verja þig. Ja, mér er
spurn? Það var nú meira að segja svo, að
mér fannst ég heyra fótatak manns, á með-
an þú varst í hvarfi áðan.“
Nanza var orðinn svo vanur því, að tala
við Samba eins og mannveru, að hann trúði
því næstum, að hann skildi sig. Hann leiddi
Samba aftur inn í skútann sinn og lokaði
hliðinu. Því næst hlóð hann föllnum skógar-
greinum fyrir, svo að engan mætti gruna,
hvað þar væri geymt. Svo lagði hann leið
sína heim í þorpið, því nú var sól komin
lágt á loft. Nóttin skellur örskjótt yfir i
miðbaugslöndum Afríku.
Er hann kom heim, sátu karlar þorpsins
að skeggræðum í málskrafskofa sínum,
þinghúsinu. Nanza heyrði skvaldrið í þeim,
er hann gekk fram hjá. Kjöthungur. Þetta
orð var nú á allra vörum, enda hurfu veiði-
dýrin æ lengra undan inn í frumskóginn á
meðan á regntímanum stóð, og veiðin varð
að sama skapi lítil.
„Ég sá ljómandi fallega, unga antilópu í
dag, skammt frá gamla maurahrauknum,“
sagði einn karlanna. „Ég var hvorki með
byssu né spjót og missti af henni. En ég
veit hvar við getum fundið hana á morgun."
Það var eins og hjartað hætti að slá í
brjósti Nanza, er hann heyrði þessi orð.
Hann staldraði við, á meðan höfðinginn gaf
mönnum sínum skipun um að mæta til
veiða með byssur sínar og spjót, við sólar-
upprás að morgni, til þess að veiða anti-
lópuna.
„Þið munuð finna hana í frumskógar-
jaðrinum, í námunda við maurahraukinn,"
sagði galdrakarlinn og lézt vera innblásinn
af andagift.
Þá varð einum manninum litið upp, og
kom hann auga á Nanza. Beið hann þá ekki
boðanna, en hrópaði til hans þeim orðum,
sem nú voru ætíð látin á honum dynja:
„Hypjaðu þig burtu, strákur!“
Kvöldverðurinn var á hlóðunum fyrir
framan alla kofana, en Nanza sinnti því
ekki að bíða kvöldverðar. Þess í stað tók
hann til fótanna, svo hratt sem veiki fót-
urinn leyfði og linnti ekki hlaupunum, fyrr
en að maurahrauknum kom. Samba virtist
ekkert hissa á því, að sjá hann svona fljótt
aftur. Hann hnusaði af hendi hans, á með-
an hann var að leysa trefjareipið, sem hélt
aftur hliðinu og stóð grafkyrr á meðan
hann batt það um hálsinn á honum til þess
að teyma hann af stað.
„Komdu með mér, Samba,“ hvsílaði
Nanza. „Nú skulum við fara í langferð."
10
UNGA ÍSLAND