Unga Ísland - 01.11.1955, Blaðsíða 14

Albert Schweitzer
mannvinurinn mikli.
Miklu mennimir voru einu sinni litlir
eins og við hin.
I afskekktu dalaþorpi inni á milli Voges-
f jalla á landamærum Þýzkalands og Frakk-
lands fæddist drengur fyrir rúmum átta-
tíu árum. Hann er ennþá á lífi og er tal-
inn eitt mesta mikilmenni, sem nú er uppi.
Hann heitir Albert Schweitzer (borið fram
„svætser"). Hver veit nema einhver lítill
drengur eða lítil stúlka, sem les þetta, verði
mikilmenni, eins og hann. örfáum mönn-
um eru gefnar eins miklar gáfur og hon-
um. En hann er ekki mestur fyrir gáfur
sínar, heldur fyrir það, hvað hann er góður
maður. Og í því geta allir líkst honum.
Faðir Alberts var prestur og drenginn
langaði snemma til þess að verða prestur
líka, þegar hann yrði stór. Hann átti mörg
systkini og foreldrar hans voru fátæk.
Samt lærði hann og komst í háskóla. Hann
var ekki mjög duglegur í bamaskólanum
né í menntaskólanum framan af, því að
hann var oft annars hugar. Honum fannst
svo margir eiga bágt. Hvernig stóð á því?
Hann braut heilann um margt fleira. En
einkum þetta. Og loksins komst hann að
niðurstöðu: Það er ekki unnt að skilja, af
hverju svo margir eiga bágt, en þeir, sem
líður vel, hljóta að eiga að hljálpa þeim,
sem líður illa.
Hann var svo fimur að leika á orgel, að
hann var ekki nema níu ára, þegar hann
var fenginn til þess að leika í viðlögum á
kirkjuorgelið við messur.
1 háskólanum nam hann guðfræði og
varð síðan prestur og háskólakennari í
guðfræði. Hann samdi bækur og ritgerðir,
sem vöktu mikla athygli um mörg lönd og
ungi presturinn varð frægur fyrir rit sín.
Hann varð líka frægur fyrir það, hvað hann
lék vel á kirkjuorgel og vissi mikið um
kirkjutónlist.
Þannig liðu fáein ár. Albert Schweitzer
var orðinn víðkunnur vísindamaður og dáð-
ur tónsnillingur. En þá sagði hann vinum
sínum frá því, að hann ætlaði bráðum að
hætta þessum störfum sínum og fara langt,
langt í burtu, setjast að hjá svertingjum
lengst inni í frumskógi Afríku.
Hvað ætlaði hann að gera þar?
Þeir, sem líður vel, eiga að hjálpa þeim,
sem líður illa. Enginn maður á sjálfur
heilsu sína, gáfur eða eigur. Guð gefur okk-
ur allt, sem við eigum. Og Jesús hefur
kennt okkur, hvemig við eigum að verja
því, sem hann gefur: Við eigum að hjálpa
þeim, sem hafa eignazt minna en við eða
orðið fyrir óhöppum.
Þetta var sannfæring Schweitzers. Þeg-
ar hann var tvítugur að aldri ákvað hann
að starfa að vísindum og listum þangað til
hann væri þrítugur, en síðan yrði hann að
verja kröftum sínum til líknarstarfa. Hon-
um fannst, að hann ætti á þann hátt að
skila því aftur, sem honum hafði verið gefið
af góðum gáfum, hreysti og annarri gæfu.
Hann vissi ekki, hvert sér væri ætlað að
fara. En þar kom, að honum fannst hann fá
bendingu um það. Hann sá grein í blaði um
það, að kristniboðið í Kongó-landi í Mið-
Afríku vantaði mjög lækna. Hann þóttist
þegar vita, að þetta væri köllun sín. Og nú
fór hann að læra læknisfræði til þess að
geta orðið læknir í Afríku.
í Evrópu er nóg af prestum og nóg af
læknum, sagði hann. En í frumskóga-
byggðum Afríku eru engir til þess að
hjálpa þeim, sem eiga bágt, líða á sálu eða
líkama. Evrópumenn hafa nægilegt af lyf j-
um og sjúkrahúsum. Afríkumenn hafa ekk-
12
UNGA ISLAND