Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1920, Qupperneq 34

32
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISPÉLAGS ÍSLENDINGA
áhugamál að tilfinningamálum; þau
voru honum heilög mál.
Eins og fram hefir verið tekið, var
Eiríkur allra manna skemtilegastur í
samræðum, en það var ekki aðeins
fjörið og fyndnin, sem var orsök þess,
hddur einnig þekking hans, sem var
afar víðtæk og risti djúpt, ekki aðeins
á hans sérstöku fræðigreinum, heldur í
ótál mörgu. Hann reyndi ekki að sýna
mentun sína, með því að tildra henni
fram; til þess var hann alt of vel ment-
aður maður; en hún kom sjálfkrafa og
eðlilega í ljós. Manni eins og honum
var ómögulegt að tála við aðra án þess
að fræða. Hann vissi af því, að hann
átti óvenjulega mikinn þekkingarforða
og til þess hafði hann líka fullan rétt.
Það var einkum hin frábæra þekking
hans á málfræði, sem kom í ljós í sam-
ræðum. Eitt einasta orð gat vakið at-
hygli hans, og kom það þá fyrir, að
hann skaut langri sögu um orðið, upp-
runa þess og þroska, inn í samræðuna,
án þess að hún slitnaði við það. Hann
hafði framúrskarandi gott lag á því að
útskýra og leysa greiðlega úr öllum
spurningum, og hdfði hann eflaust orð-
ið afbragðs kennari, ef kensla hefði
verið aðalstarf hans. Það var sem hann
myndi alt út í æsar, enda hafði hann
lesið og unnið með athygli. Einn dag
kom eg með honum í bókhlöðu há-
skólans. Sýndi hann mér þar meðal
annars grískt handrit af nýja testa-
mentinu, eða einhverjum hluta þess.
Fletti hann upp í því á ýmsum stöðum
og benti á mismun í orðlagi í því og
öðrum handritum nýja testamentisins.
Og svona var með alt er laut að sögu-
legum fræðum, tungumálum og bók-
mentum, hann var jafn vel heima í öllu.
Tungumálaþekkingu hans var við
brugðið. Eru það litlar ýkjur, sem sagt
var um hann einu sinm, að hann gæti
talað tólf tungumál í einu. Hann tal
aði, auk fslenzkunnar og Enskunnar,
öll Norðurlandamálin, Frönsku og
Þýzku. Sænsku talaði hann alveg eins
og innfæddur maður. ítölsku og
Spönsku hafði hann einnig lagt stund
á. Fornmálin kunni hann ágætlega og
auk þess Hebresku og nokkuð í Sans-
krít.
Skoðanir sínar varði Eiríkur af
kappi, þegar því var að skifta, og hætti
honum ef til vill við, líkt og mörgum
kappsmönnum, að gera fremur lítið úr
skoðunum andstæðinga sinna. Komst
hann stundum í snarpar ritdeilur og
hélt máli sínu ávalt fram sleitulaust.
Enginn þurfti að ætla sér, að fá hann
til þess að fallast á það sem hann hafði
ekki hugsað vel um sjálfur eða honum
fanst miður senni'legt. Er til spaugleg
saga um viðureign hans og trúboða
nokkurs, vestur-íslenzks, sem kom til
hans og vildi ræða við hann um trú-
mál, eða, réttara sagt, vildi boða hon-
um trú sína. Mannmum var boðið mn
í lestrarherbergi Eiríks’ sem var uppi á
lofti, en kona Eiríks fór að sjá um góð-
gerðir handa honum. Eftir nokkra
stund heyrir hún að Eiríkur og trúboð-
inn eru komnir í allharða deilu uppi á
loftinu og smáharðnar deilan, þar til
trúboðinn kemur í hendingskasti ofan
stigann og stekkur út, án þess að
kveðja. En Eiríkur stendur eftir uppi
á loftinu og hrópar á eftir honum fá
orð í fullri meiningu um það, hvert
hann skuli fara. Ha'fði hann þá orðið
afar reiður vegna þess að maðurinn
ætlaði umsvifalaust og með talsverðri
frekju að fá Eirík til þess að fallast á
sínar skoðanir. Sagði frú Sigríður, að