Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1920, Qupperneq 40

38
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISPÉLAGS ÍSLKNDiNGA
“Það er nú mesti óþarfi — eg vil
ekki láta þig vera að hafa fyrir því
elska; eg kom ekki til acS snýkja.”
“Það er engin fyrirhöfn, Finna. Eg
á heitt á könnunni.” — Hún tók hatt-
inn af ofninum. — “Það verður enga
stund.”
“Ætíð er gestrisnin þín eins, Þór-
anna mín. Eg segi það líka oft við
fólk, að þú eigir ekki víða þinn líka
— og Davíð minn segir í sama máta.
Dæmalaust er þetta góð jólakaka, þó
hún sé farin að þorna. — Hvernig
ferðu að hita kaffi án þess að það
komi upphitunarbragð að því. Eg
gæti ekki fundið það, ef eg hefði ekki
séð þig láta könnuna á ofninn til að
snerpa á henni. — Eg þarf ekki að
ætla mér að narra hann Davíð minn,
hann finnur það strax og hrópar:
“Kona! Þetta er upphitað!” — svc
sem hann ákveður, ekki sens. — Hanr
er nú uppástæðilegur eins og allir, serr
hafa verið á skipunum hans skipper
Berg. — Nú fara þeir að róa bráðum;
Davíð minn segir að þeir mum ekki
þurfa að keyra langt eftir fiskinum
núna, hann reki upp að landinu —
norðan-garrinn. — Þú gefur ekki eft-
ir henni móður þinni sælu með gest-
risnina, — heldur ekki með iðjusem-
ina. — Skárri er það nú bunkinn, sem
þú ert búin að prjóna. Eg vildi að
mín kona hefði slíka heilsu. Hvað
ætlarðu annars að gera við alt þetta
prjónles, Ijúfan mín?”
“Selja það,” svaraði Þóranna um
leið og hún tók upp lykkju.
“Selja það! Gamla konan. Það
er svei mér hyggilega gert.” — Það
hýrnaði yfir Geirfinnu. — “Þú vildir
kanske selja mér eitthvað af því —
mér sýnist þú hafa þarna nokkur pör
af sjóvetlingum. Davíð minn fer að
fara, þegar gefur. Eg býst við að þér
sé sama, hverjum þú selur það, úr því
þú selur það á annað borð.”
“Því ekki það. Eg get alveg eins
selt þér það eins og að láta það í
Gummabúð. Stúlkan þar hefir selt
fyrir mig hyrnur og húfur undanfarið.
Eg var að hugsa um að fara ofan eftir
á morgun. — Gerðu svo vel, eg hefi
hérna þrjú pör — parið kostar —”
“Því miður get eg ekki borgað það
eins og er — Þú veizt hvernig það er
að pressa peninga út úr konsúlnum,
um þetta leyti, — og þetta skitirí sem
við fáum af bænum, er rétt fyrir
brauði og húsaleigu. En eg skal ekki
draga að borga þér það, þegar Davíð
minn leggur inn fiskinn. — Hver veit
nema eg geti látið þig fá lóu í soðið,
svona í kaupbæti. Davíð minn er svo
fiskinn. Strákarnir stríða honum á
því, segja að hann sé víst í meira lagi
— þú skilur! — Ha! ha! — Nei
maður þarf ekki að óttast fiskileysi
eftir þetta norðankast— fiskinn dríf-
ur upp að landinu.”
Þóranna stundi lágt um leið og hún
lagaði á sér gleraugun. — “Svona
fóru þessar krónurnar,” hugsaði hún.
— “í aðra átt en eg ætlaði. :— Þá það
— þá það.”
“Eg held mér sé gott að fara að
hypja mig heim; eg veit ekki hvað
hann Davíð minn segir, ef maturinn
er ekki til þegar hann kemur heim. —
Guðlaun fyrir góðgerðirnar.”
Þóranna settist við gluggann —
ýtti gleraugunum lengra upp á nefið,
og hélt svo áfram að prjóna með sama
ákafanum. — “Undarleg breyting, er
orðið hafði á Finnu síðustu tíu ávin
— síðan Davíð lá í lungnabólgunni,