Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1920, Qupperneq 44

42
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISrÉLAGS ISLENDINGA
segirðu! Þetta hefi eg komist næst
loforði hjá þér. — Nei, nei, eg skil
það. Við höfum aldrei orðið saup-
sáttar út úr því, Nanna mín; og það
er meira en flestir “Non” og “Good”
geta sagt hér um slóðir. — Heyrðu!
Ef piltarnir gifta sig í vor, myndir þú
vilja leigja mér vesturherbergið?”
“Því miður” — Þóranna fór dálít-
ið hjá sér---“er eg hálf-partinn bú-
in að lofa —”
“Jæja, jæja, góða; mér datt það
aðeins svona í hug, að það væri gam-
an að vera dálítið nær þér.”
“Mér hefði sannarlega þótt vænt
um að hafa þig hérna hjá mér, ef
»>
eg —
“Það nær ekki lengra, Nanna mín.
Eg lít inn til þín áður en eg fer suður.
— Eru þetta hyrnurnar, sem þú ætlar
að selja? Heyrðu! Viltu ekki selja
mér þessa rauðu með svarta bekkn-
um? Eg kann ekki við þessi lang-
sjöl; það er að segja, ekki fyrir sjálfa
mig. Kristín tengdadóttir á að fá
þetta langsjal, sem eg hefi á prjónun-
um.”
“Eg held nú það. Látt’ana á þig.”
Eirný lét á sig hyrnuna.
“Þú verður eins og ung stúlka!
jHvaða dæmalaust fer þér vel rautt! ”
“Þakka fyrir skensið! Ung stúlka
nema það sem á vantar •—- hundrað og
áttatíu — eg var næstum búin að segja
kíló — þó maður taki nú ekki til
greina gráu hárin og hrukkurnar. —
Hvað kostar hún?”
“Ekki neitt.’”
“Ekki neitt! Ertu frá þér? Nú
heldur hún að hún sé að tala við Villa
volaða fólkið, Finnu Davíðs eða Jón
með nebbann. Talaðu í alvöru,
kona! ”
“Nýja mín,” sagði Þóranna alvar-
leg. “Viltu gera það fyrir mig að
þiggja hyrnuna? Þú veist ekki, hvað
mér þætti vænt um að vita af henni á
herðunum á þér.”
“Nei, í alvöru að tala —”
“Svona, ekki fleiri orð um það.”
“Eg býst við að hann herði á garð-
inum aftur,” sagði Eirneý um leið og
hún nældi á sig sjalið. “Mig var að
dreyma löngu dáinn mann í nótt —
JJrólf heitinn Halldórsson, sem var einu
sinni háseti hjá pabba þínum sáluga.
Það eru víst meira en 20 ár síðan
hann druknaði. Minnir mig ekki rétt:
hann druknaði?”
“Það eru tuttugu og fimm ár síðan
hann druknaði,” svaraði Þóranna og
braut saman hyrnuna, sem eftir var.
“Hvernig var það, datt hann ekki
út af einni Reykjavíkur skútunni?”
“Jú. Hvað var þig að dreyma
hann?”
“Eitthvað ósköp óljóst og ruglkent.
Eg þóttist sjá hann á gangi með föður
þínum heitnum hérna úti hjá Merkis-
steini.”
“Úti hjá Merkissteini?”
“Einhversstaðar þar í kring, hélt eg.
Ósköp óljóst, eins og eg sagði. En
mér bregst það ekki, hann breytir til
hins verra með veður, þegar mig
dreymir dautt fólk. — Má eg kyssa
þig fyrir hyrnuna og allar góðgerðirn-
ar, og alt og alt? Guð gefi þér góða
nótt.”
“Bíddu! Eg ætla að lýsa þér of-
»*
an.
Úti hjá merkissteini! — Þar sem
hún kvaddi hann — kvaddi hann í
síðasta sinn, vissi það ekki þá, —
gott að maður vissi ekkert fyrirfram.
— Hugurinn reikaði yfir tuttugu og sjö