Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1920, Qupperneq 54

52
TIMARIT ÞJÓÐRÆIvNISTkLAGS ÍSLENDINGA
“Þú þarft ekki að vera hræddur um
það. Góða nótt.”
Rúna smeygði af sér gljáskónum,
og læddist upp stigann; hún opnaði
hurðina gætilega; það logaði dauflega
á litlum náttlampa á borðinu. Drauga-
birtu brá á grafskriftina sem hékk yfir
kommóðunni. Heitt og þungt loft var
í herberginu. Ef hún aðeins þyrði að
opna gluggann! En þá mundi Hansa
vakna og þá var auðvitað, hvað klukE-
an slægi. — Hún smeygði sér úr fötun-
um, lyfti rönd af sænginni, og lagðist
útaf.
En hún gat ekki sofnað. Sár hósti
ásótti hana. Hún reyndi að kæfa hann
með koddahorninu, en verkurinn í
vinstri síðunni ýfðist við hverja hósta-
hviðu. — Samtál heirra Hansínu ryfj-
aðist upp; mynd af Vífilsstöðum,
hvítum og alvarlegum, varð að vöku-
staurum, sem særðu hvarmana, þegar
hún reyndi að láta aftur augun og
sofna “Nei, þetta dugði ekki, hún
varð að opna gluggann, annars mundi
hún ekki fá dúr á auga. Hún læddist
fram úr; opnaði gluggann, en það
hafði hvest, svo hann skeltist.
Hansína rauk upp með andfælum:
“Sólrún! Ertu gengin af vitinu-
Stendur þú ekki þarna á náttkjólnum
fraijimi fyrir glugga upp á gátt og læt-
ur “trekkinn” blása í seglin. — Viltu
gera svo vel og loka glugganum, svo
fraimarlega sem þú ert ekki að hugsa
um að fremja sjálfsmorð.
“Það er svo þungt loft hérna. Það
er svo mikil ýsu —”
“Auðvitað, ef þú ert að hugsa um
að krækja í lungnabólgu; blessuð
vertu, hafðu þá opinn gluggann. — Ef
það er meiningin, þá vil eg fá að vita
það; eg ætla þá sem sé að klæða mig
og fara út.”
Só'lrún lét aftur gluggann og skreið
upp í.
“Þú hríðskelfur. Er það nú líka
furða!. Hansína klifraðist fram úr
rúminu, kveikti á olíuvélinni, setti
könnuna á hringina, og taútaði fyrir
munni sér, að hún kærði sig ekki um
að sjá fólk hrökkva af klakknum fyrir
augunum á sér, ef hún gæti gert við
því, hún skyldi samt ekki láta sér detta
í hug að hún Hansína sín ætlaði að fara
að drekka kaffi um hánótt.
“En hvað þú ert góð, Hansa mín.
Eg held jafnvel að eg gæti drukkið
sængurkonu-te. — eitthvað heitt. —
Mér er svo voða kalt. — Æ, eg vildi eg
vissi hvað eg ætti að gera —”
“Vildir þú vissir hvað?”
“Ekki neitt, svo sem.”
Sólrún vaknaði á sunnudagsmorg-
uninn við ylmandi kaffilykt. Klukkan
var hálf ellefu. Hansína var ekki
inni; hún hafði farið allra sinna ferða,
án þess að Rúna rumskaði. Þetta var
áreiðanlega hún, sem kom upp stig-
ann; hún steig æfinlega svo þungt til
jarðar. — Líklega farið niður á horn-
ið til að sækja með kaffinu. — Hvern-
ig átti hún að koma sér að því, að
segja henni að hún ætlaði að flytja- •
“Góðan daginn, svefnpurka. Hérna
eru heitar bollur með kaffinu. Hnýttu
á þig hyrnuna þína, ef þú ert að hugsa
um að setjast upp; þú ert auðvitað
gegndrepa eins og vant er.”
“Eg held eg hafi ekki lyst á neinu
með kaffinu”. Hún lagði frá sér
“bolluna” hálfkláraða. -—- “Eg er al-
veg nývöknuð — eg get borðað af-
ganginn seinna — þegar eg er komin á