Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1920, Síða 120

118
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
sagt henni erindið. Var ósjálfrátt að
draga tímann og njóta lfðandi stundar.
Við sátum suður á árbakkanum
undir stóru tré, sem við höfðum eign-
að okkur í gamni. Sigfríður studdi
hönd undir kinn, en hinni hendi hennar
hélt eg í lófa mér undir vanga mínum.
“Sigfríður, viltu segja aftur það,
sem þú sagðir í símanum í dag, að þú
værir viljug að ganga með mér veröld-
ina á enda?”
Hún leit snögglega upp og svaraði:
“Já, eins lengi og þú ætlast ekki til,
að eg gangi með þér á röngum vegi.”
“Elskan mín, eg hefi breytt eftir
beztu samvizku og sómatli'finningu úr
því sem komið er. Eg gekk í herinn
í gær. Eg mátti til með að gera það,
eða standa uppi sviftur öllum mann-
dómi í nriínum augum.”
“Þú — gekkst — í herinn í—gær?”
Hún týndi fram orðin á stangli og
það var eins og hún beindi þeim ekki
að mér, en horfði beint út á ána, án
þess þó hún virtist sjá neitt. Hendina,
sem haJfði legið hlý og viljug í lófa
mínum, dró hún hægt að sér og sveip-
aði um leið að sér fötum sínum, sem
höfðu snert mig, alveg eins og hún væri
að færa þau burtu frá einhverjum ó-
hreinindum. Þessi litla hreýfing sýndi
mér alt sem hún hugsaði. Enda sagði
hún ekki orð, en stóð á fætur og horfði
í kring, eins og hún hefði tapað ein-
hverju.
“Við skulum koma heim, það er
orðið framorðið og svalt,” sagði hún
um Ieið og við gengum áleiðis. Hvor-
ugt okkar sagði orð alla leið hingað
heim. Þegar þú varst gengin fram áð-
an, þá kom hún til mín, dró hringinn af
hendinni á sér og lagði hann hérna á
borðið fyrir framan mig, og fór út.”
Eg byrjaði að malda í móinn, en
Einar spratt upp af stólnum, bandaði
hendinni óþolinmóðlega og sagðist
hafa sagt mér þetta aðeins vegna þess,
að eg hefði ávalt reynst sér eins og
bezta móðir, og hann vildi ekki að eg
gerði mér rangar hugmyndir um, af
hverju þetta orsakaðist.
Mér varð ekki svefnsamt nóttina þá.
Eg sá að eg mundi engu fá til leiðar
komið, þau voru bæði stórbokkar, ein-
þykk í lund, og alveg sannfærð um að
hvort um sig hefði á réttu máli að
standa, eins og æskunni hættir stund-
um til. Heldur hallaði eg nú á Sig-
fríði í huga nriínum. Mér fanst hún
hefði vel mátt hugsa sig betur um, og
eg ásetti mér að einhvern tíma skyldi
eg eiga tal um þetta við hana.
Einar fór svo í herbúðir og kom
aldrei að sjá mig alt sumarið, og eg
vildi ekki biðja hann þess. Sigfríður
kom af og til, en stansaði aldrei lengi.
Það var eins og hún verðist þess að
eg gæti nokkurntíma talað við hana
eina.
Seint í október í haust sem leið kom
hún eitt kvöld og segir mér, að hún sé
ráðin hjá Rauða kross félaginu, og fari
bráðlega yfir til Frakklands, eftir að
hún hafi lært nauðsynlegustu hjúkr-
unarreglur. Hún sagðist hafa verið
að hugsa um, hvað hún gæti gert til
að bæta upp að einhverju leyti þann
sársauka, sem hún hefði valdið Einari,
og það væri helzt með því, að draga
úr sársauka annara.
“Svo þú ert þá ekki lengur reið við
Einar?” sagði eg.
“Reið við Einar? — Nei, það er eg
ekki. En við vorum sitt á hvoru máli,
og hann mátti ekki búast við að eg
breytti skoðun minni.”